Ongeveer twintig procent van de paarden loopt tijdens hun sportcarrière meer of minder ernstige rugproblemen op. Tussen paard en ruiter treden allerlei krachten op. Via zadel en hoofdstel worden de krachten van de ruiter overgebracht op het paard.
De Cocq verrichte metingen naar de invloed van de ruiter op het paard, onder andere met behulp van driedimensionale bewegingsanalyse. Ze keek daarbij niet alleen naar de invloed van het gewicht van de ruiter maar ook naar die van de rijtechniek. De Cocq: “In draf zijn de twee meest gebruikte rijtechnieken, ‘doorzitten’ waarbij de ruiter op zijn kont blijft zitten, en ‘lichtrijden’ “. Bij lichtrijden gaat de ruiter iedere pascyclus even in de stijgbeugels staan en daarna weer zitten. Uit de metingen kwam naar voren dat bij het doorzitten een hogere piekbelasting op de rug van het paard voorkomt.
In de dressuursport, wil de jury vooral de doorzithouding zien. In de springsport hanteert de ruiter vooral de lichte zit. De rijtechniek die theoretisch gezien de rug van het paard het minst zou belasten is de extreme jockeyhouding. Daarbij staat de ruiter voortdurend in de stijgbeugels en raakt het zadel niet aan. Die houding levert de minste piekbelasting op omdat de benen van de ruiter daarbij optreden als een elastische veer.”
Lees meer:
Biomechanics of horse rider interaction
Wetenschappelijke publicatie:
P. de Cocq: The biomechanical interaction between horse and rider
Bron:
Wageningen Universiteit
