De eerste onspiegelingen op glas waren blauw, omdat de laagdikte zo gekozen was, dat geel licht helemaal uitgedoofd werd, waar het oog het gevoeligst voor was. Theoretisch was de beste onspiegelingslaag een stof die precies de wortel van de brekingsindex van het glas was, met een dikte van een kwart van de golflengte van geel lichts. Daardoor loopt de spiegeling tegen het eerste grensvlak ( lucht en onspiegelingslaag) daarvan precies in tegenfase met de spiegeling tegen het 2e grensvlak( ontspiegelingslaag en glas). Voor blauw licht met zijn kortere golflengte gaf dus geen volledige uitdoving. De spiegeling werd hiermee tot de helft teruggebracht.
Bij superonspiegeling , die de spiegeling tot minder van een kwart terugbrengt,bestaat deze uit meerdere lagen, en vooral die op kunstof lenzen, zitten ingewikkelder in elkaar. Precies weet ik het niet, maar als je een laag weg laat, kan er zelfs meer spiegeling zijn. Er is echter ook een superonspiegeling met een grijsachtige kleur.
En de gewone onspiegeling is er ook in goudkleur, puur omdat dit zo mooi stond bij goudkleurige monturen.
Als je licht wat schuin op het glas valt bekijkt ,dan wordt die ook meer naar grijs toe. Is makkelijk zelf te testen, door naar de spiegeling van een spot te kijken, en dan er vanaf te richten en zien dat het verandert.
Dit komt doordat het licht scheef een langere weg aflegt , waardoor de fase-verschuiving niet meer een halve golflengte is. Relatief dikke ontspiegelingslagen van de ideale stof ( wortel n van het glas) brengen de spiegeling tot de helft terug. Superonspiegelingen bestaan uit minimaal 2 tussenlagen, met dacht ik derdemachtswortel oid, dat weet ik niet meer zeker.
Er is een formule om de spiegeling uit te rekenen, maar ik kan hem op google even niet zo snel vinden, en weet hem ook niet meer zeker uit het hoofd.
