Benm schreef: ↑do 06 dec 2012, 02:36
Maar hoe ver gaat zo'n uitzondering voor cultuur/religie? Is het bijvoorbeeld redelijk te stellen dat iemand geen geestesziekte heeft als hij een zelfmoordaanslag pleegt omdat dat volgens zijn religie cultuur acceptabel gedrag is, ook al resulteert het in zijn eigen dood en waarschijnlijk ook nog in die van vele anderen?
Ik geloof niet dat je dit nog kan plaatsen onder acceptabel gedrag omdat het bij die cultuur acceptabel zou zijn:
1) Zelfs onder de cultuur- of religiegenoten zal het plegen van zo'n zelfmoordaanslag wel erg uitzonderlijk blijven. Hoeveel % van de cultuur- of religiegenoten zal effectief zo'n gedrag stellen?
2) Het feit dat je hier duidelijk anderen én jezelf in gevaar brengt/ zelfs doodt, zal in dat geval ook doorwegen boven het feit dat het een cultureel acceptabel gedrag zou zijn. Ik denk dat de kans wel reëel is dat je zo'n persoon zou kunnen plaatsen onder één of andere persoonlijkheidsstoornis.
3) De DSM geeft niet steeds een duidelijke grens aan (in cijfers) van wanneer een bepaald gedrag wel/ niet onder een bepaalde categorie behoort. Ze probeert dit bij sommige stoornissen wel, maar vaak (eigenlijk in elke stoornis) blijft er ruimte voor interpretatie. Dit voldoet zeker meer aan de menselijke natuur. Voor vele vormen van gedrag is er een continuüm en soms is het niet echt duidelijk of dé grens nu echt overschreden is of niet. Maar daardoor boet de DSM natuurlijk in, in haar wetenschappelijk-zijn.
(Maar hier, in jouw voorbeeld is de grens duidelijk wél overschreden)
En een heel stuk milder gesteld: Iemand die 2 uur per dag besteed aan gebed: kun je daarvan stellen dat het in de ene cultuur volstrekt gezond gedrag is, terwijl je het in de andere als OCD kunt bestempelen?
M'n zelfde opmerkingen als hierboven gelden ook hier, denk ik. Al zal je hier niet zomaar kunnen zeggen dat zo'n persoon dan OCD heeft. Ik haal er even de DSM-IV kenmerken bij (uit wikipedia) en sorry voor de onlogische lay-out:
A. Aanwezigheid van dwanggedachten (obsessies) of dwanghandelingen (compulsies):
Criteria voor dwanggedachten:
- Terugkerende en hardnekkige gedachten, impulsen of voorstellingen die worden beleefd als opgedrongen of zinloos en die angst of spanning veroorzaken.
- De gedachten, impulsen of voorstellingen zijn meer dan een overdreven bezorgdheid over problemen in het dagelijkse leven.
- De persoon probeert de gedachten, impulsen of voorstellingen te negeren of te onderdrukken, of te neutraliseren met een andere gedachte of handeling.
- De persoon is zich ervan bewust dat de obsessieve gedachten, impulsen of voorstellingen een product van zijn of haar eigen geest zijn (niet opgelegd door gedachte-inbrenging).
Criteria voor dwanghandelingen:
- Herhaald gedrag (bv. handen wassen (smetvrees), ordenen, controleren) of geestelijke handelingen (bv. bidden, tellen, woorden zachtjes herhalen) die de persoon uitvoert als reactie op een obsessie of die worden uitgevoerd volgens strikte regels.
- Het gedrag of de geestelijke handelingen zijn gericht op het voorkomen of verminderen van spanning of het voorkomen van een gevreesde situatie. Deze gedragspatronen of geestelijke handelingen hangen echter niet reëel samen met de gebeurtenis die verminderd of voorkomen moet worden of zijn duidelijk overdreven.
- B. Op een bepaald punt tijdens de aandoening ziet de persoon in dat de obsessies of compulsies overdreven en onnodig zijn. N.B.: Dit is niet van toepassing op kinderen.
- C. De obsessies of compulsies veroorzaken duidelijk spanning, kosten veel tijd (meer dan een uur per dag) of doen ernstig inbreuk op de dagelijkse bezigheden, het werk (of studie) of sociale activiteiten en relaties.
- D. Als een andere aandoening uit As I is geconstateerd, blijft de inhoud van de obsessies of compulsies daartoe niet beperkt (bv. preoccupatie met voedsel bij een eetstoornis, haar uittrekken bij trichotillomanie, bezorgdheid over het uiterlijk bij een stoornis van de lichaamsbeleving, preoccupatie met drugs bij een verslavingsstoornis, preoccupatie met een ernstige ziekte bij hypochondrie, preoccupatie met seksuele driften of fantasieën bij parafilie of schuldgevoelens bij klinische depressie).
E. De stoornis is niet het gevolg van het innemen van een substantie (bijvoorbeeld drugs of geneesmiddelen) of een somatische aandoening.
Ik twijfel of er hier voldaan is aan voorwaarde 1 en 2 van de dwanggedachten. Idem voor B. En van zodra er niet voldaan is aan elk criterium, dan wordt de diagnose niet gesteld.
Nu, ik snap wel dat het ook maar een voorbeeld is dat je hier geeft, maar het is natuurlijk wel zo dat het belang van de cultuur speelt, maar dat dit niet het enige is.
Nu, hoe dan ook, Benm, De waarde van de DSM neemt sowieso af als we deze gaan gebruiken in een andere cultuur dan de onze (de VS & West-Europa). De DSM probeert dit wel nog deels te onderscheppen door een lijst op te nemen van stoornissen die voorkomen bij andere culturen dan de onze. Zie daarvoor bv.
hier.
Ik vind toch (maar Dido zal het wel niet met me eens zijn
) dat de psychiatrie haar pseudowetenschappelijke imago te danken heeft aan het diagnosticeren uit een boekje zonder deze verificatie buiten studieverband om. Er wordt puur op het verhaal afgegaan met bijna geen aanvullende onderzoeken.
Goh... ik probeer zoveel mogelijk de 2 kanten te zien in de (psychologie) psychiatrie.
Ik zie de vele inspanningen vanuit deze wereld om de discipline zo wetenschappelijk mogelijk te maken, oa. door een boek (DSM) samen te stellen dat probeert om concepten zo duidelijk mogelijk te definiëren om zo minstens een gemeenschappelijke taal te creëren om van daaruit ook aan onderzoek te kunnen doen. Tegelijk probeer ik het relatieve van het wetenschappelijk onderzoek ervan in te schatten. Ik zoek dan ook vooral naar onderzoek dat al voldoende gerepliceerd is en waarin een bepaalde richting van de uitkomst (bijna) steeds weer wordt aangetoond. Meta-analyses en reviews dus, al dien je daarvan natuurlijk ook in te zien dat deze ook hun tekorten hebben.
Verder ligt m'n interesse eigenlijk vooral in de wereld van de psychotherapie. Zo sta ik wat verder af van de psychiatrie, wat het sowieso makkelijker maakt om naar de kritiek ervan te kijken.
En voor de psychotherapie kan je eigenlijk vaak weg zonder de DSM. Ik besef dat dit vreemd klinkt, zeker vanuit het standpunt van een arts die uitgaat dat er eerst een goede diagnose gesteld moet worden (in dit geval via de DSM), voordat je een therapie kan uitwerken. In de therapiewereld gebeurt dit evengoed, maar de 'diagnoses' die daar gesteld worden zijn vaak van een andere aard, maar deze worden ook hier gebruikt om de therapie verder uit te werken bij die specifieke persoon. Het gaat hier bv. om procesdiagnoses (in welke fase van een bepaald proces zit die persoon nu precies en hoe kan ik hem bv. naar een volgende fase brengen) of welke emoties vertoont deze cliënt en dienen deze ev. veranderd te worden tot andere emoties (emotion-focused therapie), welke systeemprocessen spelen bij deze cliënt/ patiënt en hoe kunnen ze worden aangepakt (bij bv. een systeemtherapeut), welke automatische gedachten heeft deze persoon en hoe kunnen we deze veranderen tot andere automatische gedachten (bij cognitieve gedragstherapie).
Het blijft wel ergens handig om de DSM-diagnose bij de hand te hebben omdat deze vaak al enig idee geeft over wat er bij deze cliënt speelt, maar je kan zeker ook zonder (al zal dit bij de cognitieve gedragstherapie moeilijker zijn).
Iemand die veel drinkt en veel plast geef je ook geen glucoseverlagende middelen totdat je weet hoe hoog het glucose is.
Zie m'n vorige antwoord. Er zijn andere-dan-DSM-labels die je kan plakken op een cliënt/ patiënt die evengoed diagnostisch zijn en je wel duidelijke handvatten geven over hoe je verder kan werken met die persoon.
Waarschijnlijk een gebrek aan bewijs...maar er moet echt meer onderzoek gebeuren wil de psychiatrie haar pseudowetenschappelijke imago kwijt. Dan kun je je als psychiater baseren op het verhaal in combinatie met
een aantal objectieve parameters.
Au fond heb je zeker gelijk, Anusthesist. Ik vraag me alleen af of onze kennis al ver genoeg is ontwikkeld om daartoe te kunnen komen (maw. het is zeker nog niet voor morgen om zo ver te komen!). Maar, het is inderdaad maar door bijkomende kennis te verzamelen dat je 'genoeg' kennis kunt krijgen om objectieve parameters te 'ontdekken'.
Om de visie op de nieuwe DSM-V verder te nuanceren, wil ik nog even verwijzen naar de volgende 2 artikels (een pro en een contra artikel):
- Het
1ste artikel komt van de krant 'De Morgen' van M. Boudry. Het is duidelijk dat hij de DSM-V vooral verdedigt. Ik heb nogal wat kritiek op z'n artikel, al heeft hij zeker een punt als hij aangeeft dat de DSM tenminste een gemeenschappelijke taal creëert. En daarmee begin natuurlijk alles (al vind ik het erg belangrijk om te blijven beseffen dat de manier waarop die taal er komt zeker voor discussie openstaat!).
- Het
2de artikel komt van Neuroskeptic, een neurowetenschapper die een blog schrijft waarin hij diverse wetenschappelijke artikels/ onderzoek onder de loupe neemt om daar dan z'n kritiek/ commentaar op te geven. En hij staat er voor gekend dat zeer degelijk te doen. Het is duidelijk dat hij ook ernstige bedenkingen heeft over de nieuwe DSM-V!
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
It’s arcane, contradictory and talks about invisible entities which no-one can really prove. Yes folks, the new psychiatric bible has been finalised.
