Interneuronen slaan eerst een armpje uit om zich te verplaatsen uit een stukje embryonaal hersenweefsel (linksonder) dat twee dagen heeft ‘gegroeid’ in een schaaltje.
Twee types zenuwcellen zijn erg belangrijk voor het goed functioneren van onze hersenen. Het eerste type, de meest bekende, is de projectieneuron. Deze zenuwcel maakt verbinding tussen verschillende gebieden in onze hersenen. Een tweede type is de interneuron. Deze werkt als dimmers die de signalen van de projectieneuronen doseert. Als er te weinig interneuronen zijn of ze slecht functioneren, dan zorgt dat voor kortsluitingen in het zenuwstelsel. Dat kan bijvoorbeeld leiden tot een epilepsieaanval, een veelvoorkomend symptoom bij allerlei hersenontwikkelingsstoornissen. Maar ook bij schizofrenie, autisme en zelfs in neurodegeneratieve ziektes zoals alzheimer, parkinson en ALS blijken interneuronen een rol te spelen.
Hoe interneuronen worden gevormd tijdens de embryonale fase, weten wetenschappers nog niet zo lang. Tijdens de ontwikkeling van de hersenen maken stamcellen projectieneuronen aan in de hersenschors; op andere plaatsen maken ze interneuronen aan. Deze interneuronen moeten zich verplaatsen naar de hersenschors om te mengen met de projectieneuronen. De onderzoeker legt uit: "Die reis van de interneuronen is zeer complex: hun omgeving verandert constant tijdens de groei en er bestaan nog geen structuren zoals zenuwbanen die ze kunnen volgen."
De vraag is hoe jonge interneuronen hun reisinstructies krijgen – om te weten hoe ze de hersenschors moeten bereiken. Daarbij spelen verschillende eiwitten een rol. “We hebben bij muizen het gen met de productiecode voor het eiwit Sip1 veranderd, zodat het niet meer werd aangemaakt tijdens de ontwikkeling van de hersenen. Bij die muizen raken de interneuronen niet meer in de hersenschors: ze vinden de weg niet meer. Dat heeft te maken met verbod- en gebodstekens die de interneuronen op hun weg naar de hersenschors vinden: stoffen die de interneuronen afstoten of aantrekken en hen zo de juiste richting aangeven. Zonder Sip1-productie hebben de interneuronen als het ware een brilletje op, waarmee ze té scherp zien. Ze zien teveel verbodstekens en raken geblokkeerd. Dat brilletje is Unc5b - ook een eiwit. Bij gezonde muizen schakelt Sip1 dat eiwit uit. Er waren al meerdere factoren gekend die de beweging van de interneuronen beïnvloeden, maar Unc5b is het eerste waarvan we nu weten dat het uitgeschakeld moet zijn.”
Wetenschappelijke publicatie:
Veronique van den Berghe, et al.: Directed Migration of Cortical Interneurons Depends on the Cell-Autonomous Action of Sip1
Bron:
Katholieke Universiteit Leuven
