jkien schreef: ↑za 14 sep 2013, 14:04
Energie is een handige rekengrootheid voor het beschrijven van sommige veranderingen tussen twee tijdstippen, zonder dat je alle tussenstappen van het proces moet doorrekenen.
Ik begrijp dat de vormen van energie die wij waarnemen betrekking hebben op conditieverschillen en veranderingen. Maar om het begrip energie af te doen als niet meer dan een handige rekengrootheid, lijkt me wat te simpel.
jkien schreef: ↑za 14 sep 2013, 14:04
Ook kinetische energie zit niet in de objecten, want die energiewaarde hangt sterk af van de waarnemer. Hij is bijvoorbeeld nul als de waarnemer (het inertiaalstelsel) meebeweegt met het object.
De energetische status van een object hangt dus af van de energetische status van de observant? Newton, Mach en Einstein hebben zich op dit onderwerp gestort. Alle drie kwamen ze tot een andere visie. De grote onderliggende vraag is wat het referentiestelsel is. Dat is in ieder geval niet een meebewegende observant.
Ik probeer een andere benadering. Wat was de energetische vorm 'in den beginne'? Oftewel voor de big bang. Volgens mij bestaat er brede consensus dat de big bang voortkwam uit energie die zich in een dimensie- en tijdloze ruimte bevond. Wat voor energie zou dat kunnen zijn geweest?
En stel dat het heelal eeuwig blijft uitdijen, een niet onwaarschijnlijke mogelijkheid. Uiteindelijk komt dan ieder object, iedere massa, ieder deeltje, buiten de waarnemingshorizon van ieder ander deeltje. Welke vorm zou alle energie dan hebben?
Anton_v_U schreef: ↑zo 15 sep 2013, 02:06
Moeilijk om zo even een antwoord op te verzinnen.
Inderdaad moeilijk en misschien onmogelijk. Volgens mij is die constatering tot nu toe de beste bijdrage aan dit topic geweest
?
