Wetenschapsforum

De van dieren afstammende, of eigenlijk nog zijnde mens, heeft "intuïtie', even als dieren het zelf ook hebben. De intuïtie is het feitelijk zien, en het begrijpen van de werkelijkheid (inzichthebbend), althans naar eigen overtuigingen.

Die sterke overtuiging van het weten van feiten, is onderbouwt door zeer objectieve waarnemingen van wat zelf als feiten wordt beschouwt. Het is dus een feitelijke kijk op alles, waarbij de wereld wordt 'begrepen', althans naar eigen inzichten. Het totaal aan inzichten vormt vervolgens een 'visie op alles'.

Voor iemand zelf (ook dieren) levert die zekere visie op het leven, een automatisme op waarvan uit wordt gereageerd (intuïtief reageren), oftewel denkt iemand niet na alvorens te handelen/ reageren.

De intuïtie is dus een zeer snelle reactie, vanuit het onbewuste geheugen, opdat het bewustzijn snel kan reageren/ anticiperen. Het is een reactievermogen om zonder eerst te hoeven nadenken (beredeneren) wat te doen. Een bijkomend effect hierbij is, dat het bewuste denken meer rust heeft (niet voortdurend hoeven te beredeneren), wat het opdoen van nieuwe waarnemingen bevorderd (heldere kijk op het leven, met meer details).

Deze natuurlijke aandrang zou eigenlijk veel meer van af de geboorte van elk mens gestimuleerd moeten worden, gezien het een instinctieve manier van doen is (maatregel ter zelfbescherming).

Wat vinden jullie van mijn stellingen ?

Ik heb m'n denkbeelden maar even afgebeeld ter verduidelijking :

http://www.liveline.tk

Ziet u ook dat de verhoudingen (verticaal) moeten kloppen ?

Om de hond weer even aan te halen, welke bij mij logeert :

In die tijd dat hij bij mij in woont, heeft ie een bepaalde intuïtieve reactie ontwikkeld, op de bevelen, die ik consequent aan hem opleg. Zo weet ie onder andere wat z’n plaats in de groep is, maar ook waar letterlijk z’n plaats is (dekentje). Dagelijks is ie dwars, en luistert ie niet goed naar wat ik hem instrueer (Jack Russel’s zijn nogal dominant). Voortdurend gaat ie van z‘n kleedje af, vanwege dat z‘n zintuiglijke waarnemingen die reactie uitlokken (impulsief reageren op waarnemingen). Echter wanneer ik hem een botje geef, loopt ie regelrecht naar z’n kleedje, en komt er niet meer af totdat z’n botje op is. In het begin toen ie bij me logeerde deed ie dat niet. Ik heb hem dat aangeleerd, wat ie blijkbaar daadwerkelijk tot gevolg heeft gebracht, gezien z’n gedrag nu anders is dan voorheen. Hij heeft een intuïtieve conclusie gemaakt, wat hem heeft doen bewegen, dat ie z’n botje op z’n dekentje op moet eten. Deze gevolgtrekking is onbewust ingegeven door middel van intuïtie.

Dit is bijna zoals het bij beelddenkers ook gaat (woorden zijn substantieel binnen het beelddenken), echter kunnen woorddenkers dat moeilijk bevatten, vanwege dat het beredeneren de intuïtie weerhoudt om mee te wegen in de beredenatie (het feit dat woorddenkers hierover veelal anders denken, geeft niet aan dat beelddenken niet efficiënter is). De woorddenker ‘visualiseert’ slechts woorden en de beelddenker moet z’n beelden omzetten in woorden. De intuïtie is een natuurlijke aandrang, tot het maken van de juiste associaties. De informatie welke dan onbewust ingegeven wordt, heeft in het onderbewustzijn z’n onderbouwing. Mensen moeten er dan ook op leren vertrouwen, wat nieuwe inzichten en ontwikkelingen (vooruitgang) teweeg brengt. De intuïtie zijn instinctieve ingevingen ter overleving. Wanneer je dus nieuwe waarnemingen met intuïtief ingegeven ingevingen beconcludeert, helpt het mee bij volgende te maken conclusies. Gevolg hiervan is, een vooruitgang in inzichten, wat bevorderlijk is ten aanzien van ‘mensen in het algemeen‘.

Conclusie :

Bij het opvoeden van kinderen moeten mensen méér aandacht besteden aan de ontwikkeling van intuïtie (de verhouding met het beredenerend denken moet goed zijn). De intuïtie is essentieel voor een goede ontwikkeling van mensen, namelijk is het de natuurlijke manier van doen, en heeft het een positief gevolg op het verloop ervan.



Om je intuïtie op te bouwen, moet je dus 'conclusiegericht' zijn. Veel mensen hebben een 'hekel' aan dat begrip, vanwege dat het te snel een oordeel over iemand of iets zou hebben. Het oordelen zou dan insinuerend en mogelijk onterecht zijn, wat het ongepast zou maken. Dat is nou juist de clou, je moet goed waarnemen en oprecht er over oordelen. De meesten hebben 'vooroordelen', welke een goede en oprechte slotconclusie weerhouwt. Het neerleggen bij vooroordelen is naïef, en maakt het zintuiglijk waarnemen minder objectief.

Nog een voorbeeld :

Als dat hondje naast mij zit op de bank, en ik kijk hem ineens langdurig strak in de ogen, gaat hij zich eerst ‘vreemd’ gedragen. Hij gaat slikken met z’n tong, kijkt andere kanten uit en begint op een gegeven moment te jammeren. Totdat hij het niet langer meer houdt en begint te blaffen. Dan pas laat ik merken dat ik hem ‘in het ootje neem’. Een dag later doe ik hetzelfde, en al snel heeft ie de gevolgtrekking gemaakt, dat ik weer zo doe. Binnen aanzienlijk kortere tijd begint ie al te blaffen. Weer een dag later, doe ik hetzelfde, maar schenkt ie er geen aandacht aan en gaat liggen.

Tegengesteld kan ie ook iets van me willen, en een veranderende gevolgtrekking maken, als reactie op een bepaalde non-verbale manier van uiten van mij.

In beide gevallen betreft het intuïtief gedrag, zonder dat er woorden (geluid) aan te pas komt. Intuïtief ingegeven gedachten (beelden, gevoelens) bepalen zo direct het gedrag, op basis van eerdere ervaringen. Dit is bij dieren zo, maar ook bij mensen, en het is het communicatiemiddel taal, wat het denken van mensen verwart en vervaagt, doordat de intuïtie wordt ‘afgestompt’.

Hoe denken 'jullie' hier over