Hallo allemaal,
Ik ben voor mijn profielwerkstuk bezig met het bepalen van de hoeveelheden eiwit in een insectenproduct (denk aan burgers of balletjes), in een vegetarisch alternatief voor vlees (denk aan vegaburger o.i.d.) en in een hamburger.
Om deze bepaling uit te voeren wil ik mijn uiteindelijke monsters door de spectofotometer halen, maar voor het zover is vraag ik mij af hoe ik het beste de eiwitten vrij kan maken uit bovenstaande producten? Want door het te verwarmen heb je kans op het veranderen van de structuur van de eiwitten. En oplossen in water gaat met een stukje hamburger ook niet werken ben ik bang. Iemand een idee?
Heel erg bedankt!!
Dat inderdaad wel de 'standaard' methode om organisch stikstof vast te stellen, prima voor eiwitbepaling in voedsel.
Als het een werkstuk is voor de middelbare school vrees ik echter dat ze je het niet meer laten doen - op zich is er niets mis met de methode, maar de gebruikte chemicaliën zijn wel gevaarlijk. Dat geldt in zekere mate ook voor de dumas methode, maar die is waarschijnlijk sowieso veel te kostbaar tenzij de apparatuur al voorhanden is.
@ Benm: als Kjeldahl niet zou mogen, hoe zou je het dan doen? Kan inzouten/uitzouten (met (NH4)2So4 en eerst in kleine stukjes (in de blender)? Dat lijkt me hier echter niet de aangewezen methode.
Dat is een lastige. Er zijn genoeg methodes, maar je hebt er wel de apparatuur voor nodig.
Iets als een Bradford protein essay geeft geen gevaarlijke stap zoals Kjeldahl, maar je hebt er wel een spectrofotometer voor nodig.
Over het algemeen is dat het probleem bij het zoeken van methodes voor onderzoek op middelbare scholen: gebrek aan apparatuur, en recentelijk steeds verdere inperking van methodes omdat ze te gevaarlijk zouden zijn. De combinatie van beide beperkingen maken veel aanpakken die je op een universiteit zonder meer kunt doen onmogelijk.
Anderzijds zijn er ook universiteiten die apparatuur beschikbaar stellen voor vwo scholieren die ze nodig hebben voor hun projecten. De universiteit hier in utrecht heeft een dergelijk programma, maar ik kan me voorstellen dat dat ook het geval is bij universiteiten die dichter in de buurt liggen. In zo'n geval zou je de praktische kant van een Bradford assay doen met apparatuur van de universiteit.
Niet dat zo'n spectofotometer extreem duur is, een instapmodel heb je wellicht al voor 2000 euro, scholen hebben er het budget niet voor, en universiteiten hebben meestal iets beters dan het instapmodel, zelfs voor eerstejaars practica en dergelijke.
Benm schreef:
Zoek het even op op wikipiedia, dat gaat denk ik sneller dan dat ik hier een heel verhaal ga houden
Nou dat valt behoorlijk tegen hahaha, als je geen zin hebt om hier nu een heel verslag te schrijven snap ik dat, maar je zou me daar wel heel erg mee helpen.
j.vandijk schreef:
Nou dat valt behoorlijk tegen hahaha, als je geen zin hebt om hier nu een heel verslag te schrijven snap ik dat, maar je zou me daar wel heel erg mee helpen.
Opmerking moderator
en dat is nou net niet de bedoeling dat iemand hier een kant en klaar verslag voor jou schrijft. Wij willen gerust imput en correcties geven maar JIJ mag het schrijfwerk doen omdat JIJ het moet leren.
Niet geschoten is altijd mis, en te snel schieten vaak ook.
Ik ben intelligent want ik weet dat ik niks weet. Socrates
Kjeldalh is de aangewezen techniek - heb je die trouwens al opgezocht? De gevaarlijke stap van verhitting tot 400°C hoeft niet perse, ik denk, in dit geval toch zeker niet. Kook het zaakje op100° gedurende 30 a 45 minuten en voeg eerst Seleendioxide toe. Onder de trekkast uitvoeren, natuurlijk.
Ik heb dit ook moeten opzoeken hoor! Ik was er binnen 5 min. Voor spectrofotometrie, suggesties zat op internet!
Als ik het was, ik zou een mailtje naar mijn docent/prof/promotor sturen met mijn bevindingen en hij/zij weet dan tenminste dat je er aan werkt en zal je wel helpen en verdere ideeën geven
Tja, het punt is of je van je school Kjeldahl mag doen of niet, niet of het intrinsiek gevaarlijk is of niet. Tegenwoordig mag heel veel niet meer op middelbare scholen, en dat levert beperkingen op als je historisch bewezen methodes wilt gebruiken.
Persoonlijk zou ik niet zeggen dat Kheldahl buitensporig gevaarlijk is onder begeleiding van een ammanuensis en bij gebruik van de normale persoonlijk beschermingsmiddelen (en een zuurkast).
Maar goed, dat Bradford assay kan dus ook, en hoe je dat precies moet aanpakken kun je vinden in de materials & methods sectie van menige publicatie die het gebruikt, dus heeft het geen zin als iemand dat hier regel voor regel over gaat tikken. Dat is verder geen kwestie van onwil, maar als je in de wetenschappen verder wilt zul je dat vaak moeten doen, dus is het vast een goed moment om te beginnen (en hier ben je met wikipedia feitelijk al klaar en hoef je niet eens een obscure publicatie op te graven oid!).
Op onze school hebben we een wel een spectofotometer, dus dat zou kunnen. Alleen zit ik nu dus nog met hoe mn monstervoorbereiding te doen...
