kanker

bazzz

Ik heb wel eens gehoord dat, als je de hele tijd denkt: ik heb kanker, dat je het dan ook echt krijgt. klopt dat?

Greetz, bas

Animus

ik zou zeggen probeer het is?

persoonlijk denk ik dat het grote onzin is.

bazzz

Animus schreef:ik zou zeggen probeer het is?

persoonlijk denk ik dat het grote onzin is.

Ja het lijkt mij ook grote onzin

Maarja ik dacht, laat ik het maar hier vragen, dan weet ik het meteen

Bas

Er is volgens mij alleen aangetoond dat positief denken een gunstiger verloop van een ziekte (niet kanker in het bijzonder) kan veroorzaken. En dat je als je depressief bent gevoeliger wordt voor bepaalde ziektes kun je je ook nog wel voorstellen. Maar door alleen te denken dat je kanker hebt zul je echt geen kanker krijgen, daarvoor zijn andere factoren nodig.

made in flanders

Dat is waarschijnlijk weer 1 van die dingen die waarvan het omgekeerde vele malen meer gebeurd maar omdat dat niet spectaculair is word dat niet verder verteld.

ALs je denkt dat je kanker hebt maar je hebt er geen zeg je dat niet. als je denkt dat je er een hebt en het blijkt dat je een hebt vertel je dat natuurlijk.

Napoleon Dynamite

Allereerst, de huidige wetenschap zou zeggen dat dit niet mogelijk is.

Ik meen echter dat ziekte en gezondheid moeten bekeken worden vanuit een multidimensioneel fenomeen bv. het biospsychosociaal model.

Fenomenen zoals "failure to thrive" zijn hier voor mij een aanduiding van: een psychische dood betekent een fysische dood.Het gevaar schuilt echter in het feit dat je dit gaat verabsoluteren naar één factor.

Om maar de volgende denkoefening te maken:

Je krijgt geen aids om dat je denkt dat je aids hebt.

Je krijgt geen kanker omdat je denkt dat je kanker hebt.

Volgens mij is het plausibeler om te stellen dat een negatieve psychische dimensie een faciliterend effect heeft om bv. mutaties die kunnen leiden tot kanker.

In ons lichaam bevinden zich allerlei mechanismen om die fouten te herstellen maar als je bijvoorbeeld niet meer de neiging hebt om te strijden tegenover interne fouten, wel dan voorspel ik dat de kans groter wordt dat je ziek wordt bv. kanker.

En als je om referenties vraagt, die heb ik niet.

Ik vertrek alleen maar van een aantal postulaten waarvan de uitkomst niet absoluut is.

bazzz

Napoleon Dynamite schreef:Allereerst, de huidige wetenschap zou zeggen dat dit niet mogelijk is.

Ik meen echter dat ziekte en gezondheid moeten bekeken worden vanuit een multidimensioneel fenomeen bv. het biospsychosociaal model.

Fenomenen zoals "failure to thrive" zijn hier voor mij een aanduiding van: een psychische dood betekent een fysische dood.Het gevaar schuilt echter in het feit dat je dit gaat verabsoluteren naar één factor.

Om maar de volgende denkoefening te maken:

Je krijgt geen aids om dat je denkt dat je aids hebt.

Je krijgt geen kanker omdat je denkt dat je kanker hebt.

Volgens mij is het plausibeler om te stellen dat een negatieve psychische dimensie een faciliterend effect heeft om bv. mutaties die kunnen leiden tot kanker.

In ons lichaam bevinden zich allerlei mechanismen om die fouten te herstellen maar als je bijvoorbeeld niet meer de neiging hebt om te strijden tegenover interne fouten, wel dan voorspel ik dat de kans groter wordt dat je ziek wordt bv. kanker.

En als je om referenties vraagt, die heb ik niet.

Ik vertrek alleen maar van een aantal postulaten waarvan de uitkomst niet absoluut is.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap er niks van. Wat een moeilijke woorden zeg...

Ik snap de conclusie ook niet. Volgens mij denk jij dat het wel mogelijk is om eerder een mutatie voor kanker op te lopen, als je negatief denkt?

Groeten, Bas

Napoleon Dynamite

Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap er niks van. Wat een moeilijke woorden zeg... Ik snap de conclusie ook niet. Volgens mij denk jij dat het wel mogelijk is om eerder een mutatie voor kanker op te lopen, als je negatief denkt?Groeten, Bas

Sorry als het niet duidelijk overkomt, je conclusie is nochtans vrij juist.

In het biopsychosociaal model heb je een psychische, biologische en sociologische dimensie en deze beïnvloeden elkaar. Dus als je negatief denkt (psychische dimensie) heeft dat invloeden op bv. de genen (hogere kans opmeer mutaties of minder herstellingen van die mutaties). Ik wil wel benadrukken dat de meesten deze zienswijze niet volgen.

De vraag die zich natuurlijk stelt is of de psychische dimensie niet te herleiden is tot de biologische dimensie op moleculair niveau zoals neurotransmitters etc..die op hun beurt stoffen in het lichaam activeren, hormonenas beïnvloeden etc..

Sophia?

De vraag die zich natuurlijk stelt is of de psychische dimensie niet te herleiden is tot de biologische dimensie op moleculair niveau zoals neurotransmitters etc..die op hun beurt stoffen in het lichaam activeren, hormonenas beïnvloeden etc..

Dat is inderdaad de eerste vraag die een bioloog je zal stellen. Maar daaruit kan dan voortvloeien dat je wellicht met je "bewustzijn" in staat bent deze flow van chemicalien actief te beinvloeden. Daarmee ben je dan weer terug bij af, maar ditmaal met een potentieel meetbare stap in het proces

.

Al met al kan een beetje positief denken nooit kwaad denk ik...

ConocimientA

Ik ben het helemaal eens met Napoleon Dynamite. Lichaam en geest hebben een veel grotere invloed op elkaar dan mensen vaak denken.

Zo groeit de groep chronisch pijnpatiënten dramatisch. Bij deze mensen is vaak geen medische oorzaak voor de pijnklachten te vinden en na psychologisch onderzoek blijken er dikwijls spierspanningverhogende psychologische factoren aan ten grondslag te liggen. De mensen blijven zelf vaak erg vasthoudend zoeken naar een medische verklaring voor de pijnklachten, omdat in hun ogen een psychologische verklaring gelijk zou staan aan het idee dat ze het zich maar zouden inbeelden of zelfs doen alsof, terwijl psychologische factoren reële en zeer ernstige pijnklachten teweeg kunnen brengen. Vaak wanneer mensen niet in staat zijn op een goede manier de emoties te uiten, doet het lichaam het voor ze, bijvoorbeeld in de vorm van pijnklachten.

Verder zijn er onderzoeken geweest naar de correlatie tussen bepaalde persoonlijkheidskenmerken en het risico op bijvoorbeeld kanker of hart- en vaatziekten, waarbij mensen met een type-A (niet te verwarren met cluster A, wat weer iets heel anders is) persoonlijkheid een hoger risico blijken te hebben op hart- en vaatziekten en mensen met een type-B persoonlijkheid een groter risico bleken te hebben op kanker.

Het verband tussen een teveel of tekort aan aantal neurotransmitters en verschillende psychologische aandoeningen is in het verleden al meerdere malen aangetoond. Nu kun je zeggen dat de psychologische aandoeningen worden veroorzaakt door de verstoorde neurotransmitter huishouding, maar het kan natuurlijk ook andersom zijn. Wanneer iemand door allerlei psychologische en sociale omstandigheden depressief wordt, zal het serotoninegehalte ook dalen.

Natuurlijk zul je wanneer je de oorzaak van lichamelijke aandoening probeert te achterhalen op een gegeven moment op neurotransmitters en hormonen stuiten, deze zullen altijd de tolken blijven. Dit neemt niet weg dat psychologische en sociale factoren de bron kunnen zijn van deze lichamelijke aandoening.

Sophia?

ConocimientA schreef:Het verband tussen een teveel of tekort aan aantal neurotransmitters en verschillende psychologische aandoeningen is in het verleden al meerdere malen aangetoond. Nu kun je zeggen dat de psychologische aandoeningen worden veroorzaakt door de verstoorde neurotransmitter huishouding, maar het kan natuurlijk ook andersom zijn. Wanneer iemand door allerlei psychologische en sociale omstandigheden depressief wordt, zal het serotoninegehalte ook dalen.

Natuurlijk zul je wanneer je de oorzaak van lichamelijke aandoening probeert te achterhalen op een gegeven moment op neurotransmitters en hormonen stuiten, deze zullen altijd de tolken blijven. Dit neemt niet weg dat psychologische en sociale factoren de bron kunnen zijn van deze lichamelijke aandoening.

Je geeft heel terecht aan dat oorzaak en gevolg moeilijk zijn aan te wijzen in dit verband. Veel van de onderdelen uit dit systeem reageren echter sterk op feedback uit het eigen systeem. Dat impliceert dus dat een positieve denkwijze het systeem wel degelijk kan beinvloeden, los van of het de oorzaak of het gevolg van het probleem is.

Wimpie44

Ik heb wel eens gehoord dat, als je de hele tijd denkt: ik heb kanker, dat je het dan ook echt krijgt. klopt dat?

De kans dat iemand kanker krijgt is groot. Als je de hele tijd denkt dat je kanker hebt, ervaar je het krijgen van kanker mogelijk als gevolg van dit denken. Ik denk niet dat dit denken de oorzaak is van kanker. Het lijkt me echter niet verstandig om dit steeds te gaan denken, omdat je daarmee negatief bezig bent. Dit soort feedback kan niet positief zijn ....

Je hebt een zekerheid in het leven: je gaat dood. Alleen de manier waarop en waardoor of waaraan is niet vooraf bekend.

Ik denk niet dat je met positief denken kanker kan tegenhouden of zou kunnen voorkomen.

robo

Er worden hier een beetje twee discussies door elkaar gevoerd. Aan de ene kant de discussie of het mogelijk is je eigen gezondheid te beinvloeden door te denken. En de andere discussie is of psychologische factoren ziektes kunnen veroorzaken. Het eerste zou bewust worden aangestuurd en het tweede onbewust. Zover ik weet kan met het bewuste deel van de hersenen de moleculaire regulatie van organen en celsystemen, die een rol spelen bij kanker niet gestuurd worden (waarschijnlijk maar goed ook, stel dat je vergeet dat je hart moet kloppen).

Het onbewuste deel is in staat neurotransmitter en hormoon productie te beinvloeden en kan op die manier de moleculaire regulatie van organen en celsystemen beinvloeden, bijvoorbeeld door stress.

De vraag is in hoeverre je met het bewuste gedeelte het onbewuste kan beinvloeden. Zou je bijvoorbeeld door te denken dat je kanker hebt zoveel stress kunnen opwekken dat het onbewuste deel verstoord wordt. Ik denk van niet, omdat de natuur er niet bij gebaat is om over zichzelf onheil af te roepen en dat er daarom (terecht) een natuurlijke barriere is opgebouwd om dit te voorkomen, maar wellicht is de ontwikkeling van depressie nog te jong om de effecten evolutionair uit te bannen.

brendan corey

Een optimist heeft een betere levenstandaard dan een pessimist, omdat hij meer lacht, bijvoorbeeld. Bij iemand die zich aanstelt dat hij een of andere ziekte heeft, is dat net zo?

Bertolli

Het welbekende placebo effect. Heb wel eens gehoord dat proefpersonen die een medicijn kregen kwamen te overlijden, terwijl mensen die een placebo kregen (wisten dit zelf niet en dachten dat ze ook een medicijn kregen) juist een ziekte overwonnen.

Of het waar is, is een tweede. Maar ik denk wel dat optimisten een hogere kans hebben om langer te leven. Niet omdat ze iets extra krijgen, maar omdat stress en depressiviteit nu eenmaal minder goed is voor het lichaam.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

kanker

kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker

Re: kanker