Classificeren

Snoocky

ik studeer dit jaar af aan de SPH. Ik moet een artikel schrijven voor die school. Het volgende onderwerp is afgeketst:

In eerste instantie wilde ik dat doen door een artikel te schrijven over verschillende classificatiesystemen (DSM-IV, ICD-10).

Een classificatiesysteem is bedoeld om te kunnen diagnosticeren, om clienten in 'hokjes' te schuiven. Ik wilde geschiedenis, voor- en nadelen noemen (er zijn inderdaad wel degelijk nadelen) en aan het einde mijn eigen mening geven.

Een aantal voordelen zijn:

- cliënten, hulpverleners en familie/vrienden van cliënten kunnen beter begrijpen wat iemand heeft.

- Het gedrag van een cliënt is verklaarbaar geworden.

- Hulpverleners/psychologen/psychiaters/etc hanteren dezelfde 'maatstaven' voor de diagnosticering van cliënten

Een aantal nadelen zijn:

- mensen hebben vaak een 'standaard-beeld' bij bepaalde aandoeningen (bv bij autistisch denken mensen vaak dat iemand weinig tot niets kan)

- Er zijn altijd nuanceringen nodig, ook bij hulpverleners onderling. Niet iedereen met bordeline is en doet hetzelfde, integendeel...

- Er bestaat een gevaar voor 'afvinken en klaar is kees'.

- Ook binnen zorgverzekeringen krijg je soms pas vergoeding als je gediagnosticeerd bent. Het gevaar hiervan is dat mensen gediagnosticeerd worden voor iets omdat ze wel degelijk behandeld moeten worden. (bv bordeline) Dat terwijl ze niet echte bordeline hebben, maar een aantal symptomen ervan.

Mijn mening is dat al deze classificatiesystemen niet nodig zijn om goed te kunnen hulpverlenen. Naar mijn idee geven ze meer nadelen dan voordelen. (hoewel ze dus wel degelijk ook voordelen hebben!) Of de nadelen wegen bij mij zwaarder dan de voordelen. Naar mijn idee moet je kijken naar de persoon zelf, naar ieder individu. Je kunt dan beschrijven hoe iemand ergens op reageert, wat iemand persoonlijke trekken zijn. Dit hoeft naar mijn idee zeker niet vertaald te worden naar een classificatiesysteem!

Hooguit zou ik voor familie/vrienden van de cliënt noemen dat de cliënt 'symptomen van...' heeft, om voor de familie het gedrag verklaarbaar te kunnen maken. Niet zou ik zomaar zeggen hij/zij heeft...

Nu aan anderen de vraag: wat vinden jullie?

Graag wil ik een discussie over waarom classificatiesystemen wel of niet goed zijn en waarom wel of niet bruikbaar.

En zouden jullie bij je reactie ook je opleiding/baan/functie erbij willen zetten? Ik ben namelijk ook benieuwd naar de mening van psychologen bv, die krijgen juist veel te leren over classificatiesystemen. (iig meer dan ik met SPH)

Groeten,

Aafke

Windsurfer

Er is zoveel over te zeggen, maar een paar punten wil ik wel aanstippen.

-Door het feit dat classificatiecriteria gebruikt worden, kun je patientgroepen vergelijken en daardoor soorten behandelingen onderling vergelijken. Dat is uiteindelijk wel nodig om optimaal te kunnen behandelen. Je maakt dus onderzoek naar therapie-effect mogelijk, en bovendien kunnen verschillende onderzoekers met elkaar communiceren en weten ze dat ze het over dezelfde groep patienten hebben. Het kunnen uitleggen naar familieleden of iets dergelijks, is geen argument om dergelijke systemen in te voeren; het gaat in eerste instantie om de communicatie tussen behandelaars en wetenschappers onderling.

-Ook 'verklaar' je gedrag van een patient niet, je beschrijft het alleen maar met behulp van universele begrippenkaders.

-Of hulpverleners dan nog 'dezelfde maatstaven hanteren' moet je maar afwachten.

-Een nadeel is dat dergelijke systemen niet de werkelijkheid beschrijven, maar berusten op statistische gemiddelden, consensus, afspraak. Het nadeel zit erin dat leken dit wel schijnen te denken!

-Het feit dat je niet naar het individu kijkt is geen nadeel van een classificatiesysteem omdat een classificatiesysteem nu juist over objectiviteit gaat.

Voorlopig voldoende ?

Don Quichot

Ik zou erg graag tegen beide meningen in willen gaan. Uiteindelijk is het zo dat een mens een mens is en dat je kunt pogen om een mens in een bepaald hokje te stoppen, maar dat het mens altijd uit zal blijven steken. Wat is classificatie dan eigenlijk voor iets?

Classificatie is datgene wat men gebruikt om aan zichzelf duidelijk te maken waar (in deze contaxt) de persoon in kwestie ons aan deed denken. Classificatie zegt dus veel eerder iets over ons eigen denkkader dan over het denkkader van de patient.

Wat Windsurfer al heel erg treffend aan wist te geven:

Een nadeel is dat dergelijke systemen niet de werkelijkheid beschrijven, maar berusten op statistische gemiddelden, consensus, afspraak.

Het handelt hier om statistieken en niet om een accurate weergave van de werkelijkheid. Dit is een heel erg gevaarlijk gebied. Gezien het hier niet gaat om welomlijnde factoren, maar om gemiddelden enzo is het feitelijk een waarde oordeel van de onderzoeker.

Misschien moeten we deze zaken eens op een rijtje zetten:

Opsomming

- Een mens is niet in een hokje te vatten

- Een classificering past men toe om een inzicht te krijgen over waar iemand ons aan doet denken.

- Een classificatie handelt om waarde oordelen.

Conclusie: elke classificatie is er eentje die gaat over de mentale staat van de onderzoeker zelf op dat moment. Niet dat dat niets te maken heeft met de patient, maar het zegt niets over de patient.

oktagon

Die classificatie-hokjes zijn m.i.noodzakelijk om een schifting te maken van de patienten en aan de hand waarvan er verder onderzocht kan worden.

Die classificaties zijn geen persoonlijke uitvinding van een willekeurige diagnosticus,doch een verzameling van waarnemingen waaruit men classificaties van aandoeningen opstelt.Ik vind dat alleen maar een positief punt in de manier van onderzoeken.

Windsurfer

Conclusie: elke classificatie is er eentje die gaat over de mentale staat van de onderzoeker zelf op dat moment. Niet dat dat niets te maken heeft met de patient, maar het zegt niets over de patient.

Zover gaat het niet hoor, een classificatie zegt natuurlijk wel wat over de patient.

Snoocky

Hoe kun je therapie-effecten onderzoeken als je alleen 'bordeline' weet en enkel in de DSM bv kan opzoeken wat iemand dan heeft? Zoals eerder gezegd: een mens blijft een mens en blijft erbovenuit steken. DUs ook hierbij.

Is het dan niet beter om iemands persoonlijkheden te beschrijven, de status quo? Dus iemand wordt bijv boos als hij iets niet begrijpt en hij begrijpt iets niet als...Dit zijn ook ervaringen van psychologen en wie dan ook, maar is al persoonlijker dan een classificatiesysteem. Als een andere cliënt (geen patient, die zitten in ziekenhuizen) hetzelfde gedrag vertoont, kun je dat omschrijven als bv bordeline (classificeren dus), maar je kunt ook zeggen dat die mensen allebei dat ene bepaalde gedrag vertonen, waarbij je er dus geen label opplakt. En ook dan kun je behandelmethodes en de effecten ervan vergelijken...

En wta Hubris zegt, ben ik het zeker mee eens. Mijn mening is dus dat er geen classificatiesystemen nodig zijn. Dat er het beste naar de individuele mens gekeken kan worden. Een een classificatiesysteem kan voor familieleden wel degelijk wat verklaren. Bepaald gedrag wordt verklaard door er een label op te plakken. Voor psychologen is het een communicatiemiddel. Maar ook zonder dat communicatiemiddel kan er gecommuniceerd worden, want als je de DSM bv gebruikt, dien je altijd te nuanceren. Niet iedereen met bordeline is hetzelfde...Integendeel....

Don Quichot

En wta Hubris zegt, ben ik het zeker mee eens. Mijn mening is dus dat er geen classificatiesystemen nodig zijn. Dat er het beste naar de individuele mens gekeken kan worden. Een een classificatiesysteem kan voor familieleden wel degelijk wat verklaren. Bepaald gedrag wordt verklaard door er een label op te plakken. Voor psychologen is het een communicatiemiddel. Maar ook zonder dat communicatiemiddel kan er gecommuniceerd worden, want als je de DSM bv gebruikt, dien je altijd te nuanceren. Niet iedereen met bordeline is hetzelfde...Integendeel....

Hulde! Het begin is er. Als we nu nog een stap verder nemen en gaan onderzoeken waar de 'stoornissen' ontstaan zijn in de mens an sich dan zijn we bijna bij af. Feitelijk is er namelijk m eestal helemaal niets mis met een patient. De patient heeft slechts dingen meegemaakt in het leven die een bepaald gedrag afgedwongen hebben (overlevingsinstinct). Deze ervaringen zijn in het referntiekader gaan zitten en aan de hand daarvan bepaald iemand hoe zich te gedragen. Dat kan ontaarden in eigenaardige uitingen. In mijn optiek is de oorsprong wat belangrijk is (en uiteraard een genezing van de patient door het aanpassen van het referentie akder).

Windsurfer

Hulde! Het begin is er. Als we nu nog een stap verder nemen en gaan onderzoeken waar de 'stoornissen' ontstaan zijn in de mens an sich dan zijn we bijna bij af. Feitelijk is er namelijk m eestal helemaal niets mis met een patient. De patient heeft slechts dingen meegemaakt in het leven die een bepaald gedrag afgedwongen hebben (overlevingsinstinct). Deze ervaringen zijn in het referntiekader gaan zitten en aan de hand daarvan bepaald iemand hoe zich te gedragen. Dat kan ontaarden in eigenaardige uitingen. In mijn optiek is de oorsprong wat belangrijk is (en uiteraard een genezing van de patient door het aanpassen van het referentie akder).

Was het maar zo simpel. De oorsprong kan belangrijk zijn, maar de oorsprong is vaak helemaal niet eenduidig en te achterhalen. Er is een deel bij wie cognitieve schema's (of 'denkkaders') voor problemen zorgen, maar dat is lang niet voor elke patient zo.

Windsurfer

Snoocky schreef:Hoe kun je therapie-effecten onderzoeken als je alleen 'bordeline' weet en enkel in de DSM bv kan opzoeken wat iemand dan heeft? Zoals eerder gezegd: een mens blijft een mens en blijft erbovenuit steken. DUs ook hierbij.

Is het dan niet beter om iemands persoonlijkheden te beschrijven, de status quo? Dus iemand wordt bijv boos als hij iets niet begrijpt en hij begrijpt iets niet als...Dit zijn ook ervaringen van psychologen en wie dan ook, maar is al persoonlijker dan een classificatiesysteem. Als een andere cliënt (geen patient, die zitten in ziekenhuizen) hetzelfde gedrag vertoont, kun je dat omschrijven als bv bordeline (classificeren dus), maar je kunt ook zeggen dat die mensen allebei dat ene bepaalde gedrag vertonen, waarbij je er dus geen label opplakt. En ook dan kun je behandelmethodes en de effecten ervan vergelijken...

Maar dat gebeurt ook zeker in de diagnostiekfase. De termen in DSM-IV is slechts de classificatie en heeft niet de pretentie alomvattend over de patient iets te zeggen. Sterker nog, die DSM is voor behandelaars vaak niet eens van belang, als er maar wat staat.

En wta Hubris zegt, ben ik het zeker mee eens. Mijn mening is dus dat er geen classificatiesystemen nodig zijn. Dat er het beste naar de individuele mens gekeken kan worden. Een een classificatiesysteem kan voor familieleden wel degelijk wat verklaren. Bepaald gedrag wordt verklaard door er een label op te plakken. Voor psychologen is het een communicatiemiddel. Maar ook zonder dat communicatiemiddel kan er gecommuniceerd worden, want als je de DSM bv gebruikt, dien je altijd te nuanceren. Niet iedereen met bordeline is hetzelfde...Integendeel....

Sterker nog, niemand met borderline is hetzelfde. Maar juist daarom is classificatie wel handig. Ik denk dat je goed moet beseffen dat classificeren iets anders is dan diagnostiek plegen.

Don Quichot

Was het maar zo simpel. De oorsprong kan belangrijk zijn, maar de oorsprong is vaak helemaal niet eenduidig en te achterhalen. Er is een deel bij wie cognitieve schema's (of 'denkkaders') voor problemen zorgen, maar dat is lang niet voor elke patient zo.

Doel je nu op mensen met een lichamelijke of geesteijke handicap?

albert davinci

Doel je nu op mensen met een lichamelijke of geesteijke handicap?

Sinds wanneer bestaan er geestelijke handicaps die niet lichamelijk zijn

De hersenen zijn net zo goed lichamelijk. Autisme en shizofrenie zijn bijvoorbeeld gewoon lichamelijke handicaps.

Zoiezo is er bij ziekten altijd een wederzijdse interactie tussen het geestelijke functioneren en het lichamelijke functioneren.

Ik kan me goed vinden in de nadelen van zo'n classificatiesysteem die Snoocky aanhaalt maar ontstaan die niet vooral doordat veel mensen dit classificatiesysteem onvoldoende begrijpen?

Quoot van haar met in het blauw mijn gedachte erover.

Een aantal nadelen zijn:

- mensen hebben vaak een 'standaard-beeld' bij bepaalde aandoeningen (bv bij autistisch denken mensen vaak dat iemand weinig tot niets kan)

Wij moeten dus proberen om de leken beter uit te leggen wat een bepaalde aandoening inhoudt. Bij autisme heeft mi de film Rainman voor veel verwarring gezorgd, hoe sympathiek de film ook was opgezet. Het is aan de mensen in het vak om via de massamedia zo'n beeld te nuanceren en het is aan de leken om niet te oordelen wanneer ze van toeten noch blazen weten.

- Er zijn altijd nuanceringen nodig, ook bij hulpverleners onderling. Niet iedereen met bordeline is en doet hetzelfde, integendeel...

Dat er bij leken nuanceringen nodig zijn, dat is normaal. Dat dat bij hulpverleners nodig is...ik krijg dan mijn twijfels over de kwaliteit van de opleiding die deze hulpverleners hebben gehad. Ik wil hierbij niet alle hulpverleners over één kam scheren. Ik heb van Belgische verpleegsters vernomen die in Nederland hebben gewerkt of Nederlandse collega's hadden dat het niveau van HBO-verpleegkunde in Nederland niet al te best is. Als datzelfde geldt voor de andere HBO-hulpverleners-opleidingen dan verbaasd dit mij niet.

- Er bestaat een gevaar voor 'afvinken en klaar is kees'.

Oorzaak: gebrekkige kennis en gebrekkig inzicht. Het gaat dus weer om de opleiding

- Ook binnen zorgverzekeringen krijg je soms pas vergoeding als je gediagnosticeerd bent. Het gevaar hiervan is dat mensen gediagnosticeerd worden voor iets omdat ze wel degelijk behandeld moeten worden. (bv bordeline) Dat terwijl ze niet echte bordeline hebben, maar een aantal symptomen ervan.

Als reactie hierop zullen ze soms weer een diagnose geven waar ze het niet mee eens zijn

Het echte probleem is dan toch gewoon de zorgverzekering die zich er makkelijk van af wilt maken en de mensen in het veld die dit pikken en onvoldoende in staat blijken om dit politiek aan te kaarten.

Is dit de schuld van het classificatiesysteem? Nee toch.

Ik zie veel toegevoegde waarde in het DSM (keurig uitgelegd door windsurfer) maar je moet gewoon goed begrijpen wat het precies inhoudt en je er niet blind op staren.

Snoocky

Een bepaalde methode is de 'hier-en-nu-methode'. Deze methode kijkt niet naar het verleden en de oorsprong van een bepaalde stoornis. In zeker zin ben ik wel een voorstander daarvan. Mensen kijken tegenwoordig te veel naar het probleem, terwijl oplossingsgericht werken, veel beter werkt, anders blijf je in het probleem hangen.

In de hier-en-nu-methode wordt er letterlijk naa rhet hier-en-nu gekeken. Wat is nu het probleem? en wat is ervoor nodig om dat probleem op te lossen? Daarbij kan het verleden zeker meespelen (bv iemand die de dood van beide ouders (nog) niet verwerkt heeft), maar je blijft niet in het verleden hangen. Je gaat niet terug en kijken hoe het komt dat iemand dat nog niet verwerkt heeft, maar kijkt vooruit en kijkt naar wat er nodig is om die dood te kunnen verwerken. Hierbij komt ook het competentiemodel terug in zekere zin: wat heeft iemand nodig om een probleem te kunnen oplossen. Daarbij gaat het zowel om externe zaken (bv een huis voor een dakloze) als interne zaken, het rugzakje van iemand (bv een soc vaardigheids training).

Daarbij hoef je echt niet die classificatiesystemen te gebruiken. Je kunt ook hulpverlenen zonder. waarbij je naar de individuele mens kijkt en dus maatwerk levert. Geen algemene grootschalige uitspraken/methodieken etc. Maar eclectisch werkt, dus.

Wat betreft dat zorgsysteem: zonder die classificeermiddelen was het zorgsysteem nooit zo 'hokjesgericht' geworden. Dus het is maar hoe je het bekijkt, oorzaak gevolg. Natuurlijk zit het zorgsysteem niet goed in elkaar, maar buiten dat hebben die classificatiesystemen weldegelijk een bepaalde invloed.

En natuurlijk dien je wel kennis van die classificatiesystemen te hebben, voordat je ermee om kunt gaan. En ik snap zeker dat er voordelen zijn. Ook om beter onderling te kunnen communiceren, psychologen en -iaters onderling enzo. Maar vergeet niet dat de nadelen er ook zeker zijn! En deze nadelen komen niet alleen maar door gebrek aan kennis, ook gemak speelt mee. (denk daarbij maar aan huisartsen die heel gemakkelijk antidepressiepillen voorschrijven)

Windsurfer

albert davinci schreef:Sinds wanneer bestaan er geestelijke handicaps die niet lichamelijk zijn

De hersenen zijn net zo goed lichamelijk. Autisme en shizofrenie zijn bijvoorbeeld gewoon lichamelijke handicaps.

Zoiezo is er bij ziekten altijd een wederzijdse interactie tussen het geestelijke functioneren en het lichamelijke functioneren.

Ik blijf dit toch altijd een moeilijk punt vinden dat toch genuanceerder ligt. Natuurlijk is de mens uiteindelijk materie. Maar ik vind het te ver gaan om denkfouten te scharen onder lichamelijke problemen. Met de werking van die materie is immers niet aantoonbaar wat mis. Zo kan een denkfout ontstaan door de 'input', bijvoorbeeld door blootstelling aan eenzijdige stimuli. Net zoals een computer qua hardware prima in orde kan zijn, maar als je de verkeerde gegevens invoert spuugt ie er wat verkeerds uit.

Don Quichot

Ik blijf dit toch altijd een moeilijk punt vinden dat toch genuanceerder ligt. Natuurlijk is de mens uiteindelijk materie. Maar ik vind het te ver gaan om denkfouten te scharen onder lichamelijke problemen. Met de werking van die materie is immers niet aantoonbaar wat mis. Zo kan een denkfout ontstaan door de 'input', bijvoorbeeld door blootstelling aan eenzijdige stimuli. Net zoals een computer qua hardware prima in orde kan zijn, maar als je de verkeerde gegevens invoert spuugt ie er wat verkeerds uit.

Conclusie: elke classificatie is er eentje die gaat over de mentale staat van de onderzoeker zelf op dat moment. Niet dat dat niets te maken heeft met de patient, maar het zegt niets over de patient.

Uiteindelijk is het zo dat wat men waarneemt altijd anders is dan het beeld dat men zich voort van de waarneming. De vertekening ontstaat door wat men 'vat' uit/van de waarneming. En dit ontstaat volledig door de standplaats van de waarnemer.

albert davinci

Ik blijf dit toch altijd een moeilijk punt vinden dat toch genuanceerder ligt. Natuurlijk is de mens uiteindelijk materie. Maar ik vind het te ver gaan om denkfouten te scharen onder lichamelijke problemen. Met de werking van die materie is immers niet aantoonbaar wat mis. Zo kan een denkfout ontstaan door de 'input', bijvoorbeeld door blootstelling aan eenzijdige stimuli. Net zoals een computer qua hardware prima in orde kan zijn, maar als je de verkeerde gegevens invoert spuugt ie er wat verkeerds uit.

Dat vind ik een goed argument, ik ben dit met je eens.

Ik drukte me eigenlijk wat te sterk uit. Er zijn veel psychiatrische aandoeningen die aantoonbaar een fysieke oorzaak hebben.

Inderdaad kan er met de software ook veel misgaan.

Dan zijn er nog de ziekten waarvan het niet precies duidelijk is hoe het zit (anorexia bijvoorbeeld).

Ik vind het wel belangrijk dat alle hulpverleners en artsen begrijpen dat er continue een wederzijdse interactie is tussen lichaam en 'geest'. Een goed geestelijk functioneren verbeterd de lichamelijke gezondheid. Een slechte gezondheid verslechterd het geestelijke functioneren.

Je mag mi beiden niet los van elkaar zien.

Daar doelde ik eigenlijk op met die ene zin.

Zelfs al is de oorzaak 'geestelijk' (softwarematig) dan nog heeft dat lichamelijke consequenties.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Classificeren

Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren

Re: Classificeren