1207 schreef:yeps. het gedrag is een symptoom en geen oorzaak.
tegenwoordig heb je nu eenmaal massa's rotverwende kinderen. men zet de huisarts onder druk, die totaal geen verstand van zaken heeft, en die mens schrijft de pilletjes voor.
heb je nu een echte diagnose van vakmensen? neen, maar het gros, vd huidige kinderen met adhd, is wel op die manier aan zijn "diagnose" geraakt.
achteraf zijn ouders dan stomverbaast en boos dat er voor hen weinig tot geen hulp is omdat ze niet aan een officiele diagnose geraken.
als perceptie wel ja.
maar een echte diagnose is NOOIT een vragenlijst alleen.
Helemaal mee eens, echt zuivere adhd'ers zijn er niet zo heel veel; de diagnose wordt belachelijk vaak gesteld. Je moest eens weten hoe vaak ik mensen op consult krijg met 'ik heb add' of 'ik heb adhd' en er blijkt iets totaal anders te zijn. Tuurlijk, concentratieproblemen hebben ze wel, maar bijna iedereen die enige psychische problemen heeft, ervaart aandacht- en concentratieproblemen. In DMS ontbreekt etiologie, ofwel oorzaak van de stoornis. En daar gaat het net om bij ADHD. Als je DSM goed leest zie je criterium E: de klachten zijn niet voortkomend uit het beloop van een andere psychiatrische aandoening zoals stemmingstoornis, persoonlijkheidsstoornis etc. Dáár gaat goede diagnostiek over, niet over het invullen van een checklist. Daarom kun je dat niet zelf.
Verder blijkt uit onderzoek dat er nog een zeer groot verschil is tussen subjectief ervaren klachten en objectiveerbare klachten: mensen ervaren snel concentratieproblemen en aandachtstekort als hinderlijk, terwijl het nog niet in de buurt komt van die mate die nodig is voor een diagnose op dit gebied.
endrik is een hoogbegaafde ADHD-ers met een bipolaire stoornis die zich verdomd moeilijk kan concentreren.
Welk kadertje is volgens jou de oorzaak in deze?
Hoe zou een deskundige hier achter kunnen komen?
Dat is heel eenvoudig: in dit geval gaat men uit van de bipolaire stoornis, en wordt de diagnose adhd niet gesteld omdat er een andere mogelijk oorzaak is voor het gedrag. Op grond van het hierboven genoemde E criterium van DSM. Het feit dat hij concentratieproblemen zegt te hebben maakt hem geen adhd-er, zelfs niet per sé iemand met concentratieproblemen sec. En het maakt die persoon ook niet anders dan andere mensen met een bipolaire stoornis trouwens. Eerst dus de bipolaire stoornis behandelen; later kan je als die weg is alsnog specifieker kijken naar de diagnose adhd, maar de kans dat je die overhoudt is erg klein en je hebt het dan vooral over een theoretische mogelijkheid, in de praktijk zie je dat eigenlijk niet.
ADHD is een gedragsbeschrijving die iedereen altijd in meer of mindere mate vertoont, het valt dan ook niet mis te diagnosticeren.
Zet daar maar een dikke lijn onder...
Het klopt als een bus dat iedereen die in meer of mindere mate vertoont, en daarmee raak je gelijk aan DSM: het is een richtlijn, maar een checklist maken ogv dsm criteria en dan roepen 'ik heb adhd' is geen diagnostiek. Je moet -erg belangrijk, ik blijf het roepen in dit subforum- altijd kijken naar de context van het gedrag. En als je dat doet, zul je veel mensen anders diagnosticeren.
Voorbeeld: er meldt zich een vrouw met de vraag of ze ADHD heeft. Ze heeft een vragenlijst ingevuld en voldoet aan genoeg symptomen. Er volgt een intakegesprek, mw. blijkt een verleden van meervoudige traumatisering achter de rug te hebben, drie maand terug nog in een blijf van mijn lijfhuis gezeten te zetten. Voorts drinkt ze veel om één en ander te vergeten. Natuurlijk heeft ze ook onrust en aandachtsproblemen. Stel je dan ADHD, ook al voldoet ze aan alle symptomen? Natuurlijk niet, of je moet een slechte hulpverlener zijn.
keeping an open mind is a virtue, but not so open that your brains fall out.