Bekijk ik het heel grof dan zie je bij het hart een duidelijke scheiding van de aan -en afvoer van bloed;dus is mijn veronderstelling,dat dit ook plaats zou kunnen vinden in of nabij een lichaamscel,zo onlogisch?
Op zich is dat geen rare redenatie, maar wat je even moet weten is dat een cel niet werkelijk ingekapseld is. Die term roept al snel het beeld op dat het een rigide structuur is die een cel omgeeft, maar het tegendeel is waar: zie het als een semi-permeabel membraan.
In de praktijk is de celmembraan (dierlijk) een dubbele laag die bestaat bij gratie van hydrofobe interacties. Je mag hier ook lezen dat een celmembraan buiten een waterig milieu gewoon een plasje vet is.
En om goedbedoeld gezeur over details te voorkomen nog een aanvulling: het is een
phosfolipide bi-layer met een geweldige bak eiwitten ingesloten. Denk hierbij aan transporters (van de ene naar de andere kant van de membraan voor stoffen die bijvoorbeeld niet oplossen in de vetlaag), receptoren (denk aan insuline: het hormoon komt de cel nooit in, maar triggert wel een reactie ín de cel), etc.
Ohja: waar het over ging..
Er zijn genoeg stoffen die dus actief door de membraan worden getransporteerd, er doorheen diffunderen, etc. Veel hiervan is afhankelijk van concentratiegradienten en ik denk dat je de rest van het verhaal wel snapt
Of course, the theory of relativity only works if you're going west.
-Calvin-
