Had nooit problemen om mezelf alleen bezig te houden, spullen die ik kreeg haalde ik altijd uit elkaar omdat ik benieuwd was hoe ze werkten en had een nogal vrij grote fantasie dus heb me nooit echt verveeld als kind
.Aanrakingen door mensen heb ik nooit prettig gevonden, ik schrik elke keer als iemand me aanraakt en het voelt ook onaangenaam.
Zelf als baby begon ik telkens te huilen wanneer ik opgepakt werd door men ouders of wie dan ook.
Ik werd nogal vlug afgeleid en heb me nooit lang kunne concentreren, alles werd nogal vrij snel saai en gaf daarom nogal snel op met school taken maar behaalde in de lagere school toch telkens goede resultaten bij examens zonder er echt voor geleerd te hebben.
Het begon pas problematisch te worden in het middelbaar, ik barste van de energie en verstoorde de lessen waardoor ik vaak moest nablijven of geschorst werd en na een jaar niet meer welkom was en elk jaar naar een nieuwe school moest.
Mezelf elke keer terug opnieuw aanpassen aan een nieuwe omgeving werd moeilijker en moeilijker en begon daarom meer en meer te spijbelen en ging uiteindelijk niet meer naar school.
Ik werd onhandelbaar en begon te experimenteren met drugs.
In een zware depressie die 3 jaar duurde kwam ik amper uit men kamer, ik slaapte overdag en zat de hele nacht op de pc, dit was van men 14 to men 17 jaar.
Ben toen voor de eerste keer opgenomen in een dagcentrum voor probleem jongeren en zij dachten dat ik een vorm van autisme had, maar na enkele gesprekken met psychologen en 4 opnamens in verschillende psychiatrische instellingen werd telkens gezegt dat ik een sociale phobie heb en faal angst.
Zelf denk ik ook dat ik een vorm van adhd heb.
Ben nu 24 jaar en vraag me vaak af waarom ze in de lagere school al niet door hadden dat er iets mis was en geen testen werden gedaan of therapie gestart.
heb al verschillende antidepressiva genomen maar zonder resultaat.
Morge ga ik voor eerst in 2 jaar weer werken en neem daarvoor benzos, heb een dosis van 4mg xanax nodig om me iets minder zenuwachtig te voelen, maar ik weet dat benzos maar een tijdelijke oplossing is.
Ik heb voor zover ik weet nooit een traumatische ervaring gehad wat al dit veroorzaakt kan hebben, kan het dat het gewoon aangeboren is ?
Misschien is hier iemand die zich hierin herkent en een manier heeft gevonde om er mee om te gaan of gewoon iemand die enkele tips heeft van medicatie of therapie die me zou kunne helpen.
