Waarschuwing: deze tekst is niet geschikt voor eindexamenkandidaten natuurkunde.
De oreonhypothese
Waarover gaat uw oreonhypothese?
Mijn veronderstellingen gaan over de bouw van atoomkernen, ‘elementaire’ deeltjes en fotonen. Die zijn anders dan de gangbare. Alleen de resultaten van experimenten accepteer ik als ‘waar’.
Wat was voor u de aanleiding om de kernfysica anders te benaderen?
Bij zagen gaat een beetje stof verloren als zaagsel. Bij chemische reacties had men voor de tijd van Lavoisier niet door, dat er gassen ontsnapten die massa meenamen. Ik vroeg me af, of het massaverlies tijdens kernreacties ook kwam doordat er materie over het hoofd werd gezien.
Maar massa wordt toch volgens Einstein tijdens kernreacties omgezet in energie?!
Dat beweert hij inderdaad. Maar ik gebruik geen enkel aspect van zijn relativiteitstheorie. Ik beschrijf de kleinste dingen in de natuur heel anders dan wat iedereen al een eeuw gewend is.
Bestaan atoomkernen volgens u nog steeds uit protonen en neutronen?
Nee, absoluut niet. Ze bestaan uit onvoorstelbaar kleine ‘oreons’. Het kleinste deeltje (dat vandaag de dag bekend is), het elektron bestaat al uit miljarden oreons. Het zijn oreons die tijdens een kernreactie ongemerkt ontsnappen.
Bestaan protonen en neutronen dan niet?
Echt wel, maar ze ontstaan pas tijdens sommig radioactief verval. Hetzelfde geldt voor elektronen (bètastraling) en heliumkernen (alfastraling). Het doet denken aan een geboorte-proces.
En hoe zit het met de waterstofkern?
De gewone waterstofkern bestaat inderdaad uit één proton maar die kern is in feite een mengsel van positieve, neutrale en negatieve oreons.
Verstrooiingsproeven aan protonen met elektronen veroorzaken een bepaald verspreidings-patroon. Dat doet een beetje denken aan de ballen van het poolbiljart. Zo werd dat patroon geïnterpreteerd als het bestaan van drie quarks in een proton. Maar een andere uitleg is mo-gelijk. Dat komt nog.
Welke krachten houden de oreons bij elkaar?
Verreweg de belangrijkste kracht is de elektrische. In aanzienlijk mindere mate spelen de magnetische eigenschappen van alle oreons een rol.
Geldt de gangbare formule voor de aantrekking en afstoting van elektrische ladingen nog steeds?
Ja. In mijn model van de natuur geldt de wet van Coulomb tot en met het niveau van de oreons.
Tijdens een kernreactie komt heel veel energie vrij. Als u de ideeën van Einstein negeert, waar komt al die energie dan vandaan?
Berekeningen tonen aan, dat de vrijkomende energie te verklaren is met de afname van elektrische energie. Het gaat om MeV’s (megaelektronvolts) per individuele reacties.
Doen de gangbare sterke en zwakke kernkrachten helemaal niet meer mee?
Dat klopt. En de onderliggende kleurkrachten met quarks en gluonen (chromodynamica) ontbreken ook volledig. Het standaardmodel over deeltjes verdwijnt binnen de oreonhypo-these volkomen. Moeilijk van de grond komende meerdimensionale string- en braanhypo-thesen zijn volstrekt overbodig.
Is er iets te zeggen over de massa van de oreons?
In mijn boek leg ik uit, dat er circa honderd triljoen (21 cijfers) oreons nodig zijn om één proton te krijgen.
Welke samenstelling hebben de oreons?
Voorlopig zijn de oreons de enige echte elementaire deeltjes, ‘puntdeeltjes’ zonder enige structuur.
Hoe zit het met antimaterie?
Paul Dirac heeft zich laten misleiden door Einstein en hij bedacht antimaterie naast ge-wone materie op grond van een wiskundig argument. Binnen de oreonhypothese bestaat er echter geen antimaterie.
Wat is dan een positron?
Een positron is een positief geladen elektron, gemaakt van doodgewone materie.
Een elektron en een positron kunnen elkaar annihileren. Ze verdwijnen volledig. Wat ge-beurt er dan volgens uw hypothese?
Als die deeltjes elkaar naderen tot ze elkaar raken, verliezen ze heel veel elektrische energie die wordt omgezet in gammafotonen. Intussen hebben ze een neutraal deeltje ge-vormd dat in een bellenvat geen spoor nalaat. Het lijkt er zo op, dat het elektron en positron verdwenen zijn.
Deze uitleg maakt het mogelijk een elektron en zijn positieve broertje te zien als bolle-tjes. Rekening houdend met de energie van de gammafotonen is zo een indruk te krijgen van de afmetingen van die deeltjes. Uit de resultaten volgt, dat de dichtheid of soortelijke massa van de elektronen van dezelfde orde van grootte is als de dichtheid van kernen. Dat is be-moedigend.
Speelt quantumfysica nog een rol binnen de oreonhypothese?
Nou en of! Quantumfysica is niets anders dan een deel van de waarschijnlijkheidsreke-ning, toegepast op fysische objecten, vooral op gebeurtenissen van zeer kleine deeltjes. Zij is feitelijk toegepaste wiskunde.
Welke vorm heeft een atoomkern?
De vele oreons zullen zich over het algemeen zo schikken, dat de positieve en negatieve oreons elkaar zoveel mogelijk afwisselen. Dat lijkt op een zoutkristal. Elke atoomkern is echter een elektrisch positief geladen ‘femtokristal’. De schikking wordt daardoor wat rom-meliger. De energieniveaus kunnen dan, net als in een kristal, beschreven worden met fononen.
De resultaten van de eerder genoemde verstrooiingsproeven worden geheel en al veroorzaakt door de kristalstructuur van de kern.
Isotopen zijn atoomkernen van één en hetzelfde element. De kernen hebben dezelfde lading maar verschillende massa. Hoe beschrijft de oreonhypothese de isotopen?
Als evenveel positieve als negatieve oreons aan een kern worden toegevoegd plus een willekeurig aantal neutrale oreons, dan ontstaat een zwaardere isotoop.
Wilt u uitleggen, wat equitopen zijn. Die bestaan niet in de gangbare fysica.
Als in een kern een positief en negatief oreon samen vervangen worden door twee neutrale oreons, dan blijven de massa en lading behouden. Dan is er een andere equitoop ontstaan.
Waardoor kan de totale massa na een kernreactie nooit zijn toegenomen?
Het zou ongelofelijk toevallig zijn als tijdens de kernreactie biljoenen oreons uit de omgeving zouden worden opgepikt. Dit maakt de mogelijkheid van tijdomkeer uiterst onwaarschijnlijk, net als de tweede hoofdwet van de thermodynamica.
Onstabiele kernen vervallen zonder aanwijsbare reden. Hoe zit dat in de oreonhypothese?
De verandering van een kern gebeurt nooit 'zomaar' zonder oorzaak!!
Welke oorzaken ziet u dan?
Een kern kan worden aangetikt door een elektron dat dicht rondom de kern beweegt. Daarbij draagt het een beetje energie over aan de onstabiele kern. Ook een deeltje uit de kosmische straling kan die tik uitdelen. Aantikken met een bundel neutronen behoort eveneens tot de mogelijkheden. Met die laatste techniek kan de halveringstijd verkort worden!
Het aantikken doet denken aan de tik tegen een kaartenhuis.
Die uitleg maakt het ‘tunneleffect’ vast wel overbodig.
Dat heeft u scherp gezien! Het deeltje, dat uit de kern moet ontsnappen, heeft geen wiskundige truc meer nodig om dat voor elkaar te krijgen.
U beweert, dat elke soort radioactieve kern maar op één manier kan vervallen. Maar sommige radioactieve isotopen lijken echter op meerdere manieren te desintegreren. Bijvoorbeeld bismut-212 kan zowel alfa- als bètastraler zijn. Volgens de gangbare opvattingen is dat echter een toevalskeus.
De oreonhypothese gaat er van uit, dat er (minstens) twee verschillend samengestelde bismut-212-kernen bestaan, equitopen, elk met hun eigen vervalmethode.
Naar verhouding met aantallen bekende onstabiele deeltjes (duizenden) zijn er maar weinig stabiele (210). Hoe komt dat?
Kernen en deeltjes van de kosmische straling zijn vrijwel zeker ontstaan in een extreem hete toestand binnenin sterren. Verreweg de meeste samenraapsels van oreons zijn volkomen onstabiel, omdat ze in een zeer chaotische toestand tot stand gekomen zijn. Eigenlijk is het onvoorstelbaar toevallig als er een stabiele structuur ontstaat! Als je een stapel bakstenen lukraak op een hoop gooit, hoe groot is dan de kans, dat je een stabiel huis krijgt?
Hoe beschouwt u de gangbare elementaire deeltje, de hadronen, mesonen en leptonen?
Ik noem ze exoten en ik beschouw ze als mislukte, onstabiele, naakte kernen die al of niet elektrisch geladen zijn. Na een aantal tussenstappen vervallen ze alle tot stabiele protonen en/of elektronen. Dat betekent binnen de oreonhypothese, dat ze alle oorspronkelijk uit oreons hebben bestaan.
Eén van de meer bekende exoten is het muon. De massa ervan is vrijwel 207 × de massa van een elektron. Hoe beschrijft u zijn verval?
Experimenteel wordt er maar één elektron per verval van een muon gedetecteerd. Ik veronderstel, dat het muon als een mitrailleur steeds één elektron afschiet totdat hij geheel vervallen is. Dat is het mitrailleur-effect. Dat ontsnapt de 'aandacht' van de elektronendetector, omdat die niet snel genoeg is om al deze elektronen te onderscheiden. Hij neemt er maar één waar. Immers, de dode tijd van een elektrondetector is 0,1 à 0,3 milliseconde.
Buiten de kern kunnen allerlei oreons vele combinaties vormen. Dat leidt tot verschillende soorten mislukte kernen. Als het aantal positieve oreons gelijk is aan het aantal negatieve, ontstaan er neutrale exoten. Zijn die belangrijk?
Nou en of! Dat zijn de neutralons. Het bekendste neutralon is het neutron. Positieve en negatieve oreons vormen neutrale paren, zogenaamde negpo’s. Het heelal zit er vol mee. Samen vormen ze de neutralonzee.
Heeft de neutralonzee invloed op bewegende voorwerpen?
Als een deeltje door de neutralonzee beweegt, is de druk door de neutralons van voren iets groter dan van achteren. Daardoor zou het deeltje, als het samengesteld is, iets ingedrukt worden. De contractie of vervorming is groter naarmate de snelheid groter is. Het verschijnsel is inmiddels waargenomen met verstrooiingsproeven.
Ook planeten voelen de invloed en dat leidt tot de zogenaamde periheliumverschuiving. Dat gaat hier te ver.
Heeft de neutralonzee ook invloed op de lichtsnelheid?
Zeker. Het is juist de neutralonzee die in het heelal de oorzaak is van de maximum snelheid van 299.792.458 m/s.
Kan de neutralonzee ook golven?
Ja. In oreonfysica kunnen golven van de neutralonzee zelf sneller zijn dan de genoemde lichtsnelheid in ‘vacuüm’. Drukgolven kunnen daarin superluminaal zijn. Deze drukgolven zouden de informatieoverdracht kunnen realiseren tussen twee deeltjes die ‘verstrengeld’ zijn. Ook een aantal paranormale verschijnselen kan met de longitudinaal golvende neutralonzee worden verklaard. Met behulp van die verschijnselen kan die superluminale snelheid wellicht worden bepaald.
Experimenteel is vastgesteld, dat de massa van een ion toeneemt als het fors wordt versneld. Dit is een schijneffect. Als ik meer (minder) eet, neemt mijn gewicht toe (af). Als een deeltje door de neutralonzee beweegt, veegt het, net als een sneeuwschuiver, neutralons op. Ze blijven eraan vastplakken. De massa van het deeltje plus de massa van de neutralons neemt dus toe. Dit gebeurt in een deeltjesversneller.
Het versnelde, geladen deeltje moet zich een weg banen door de neutralonzee. Dat veroorzaakt wrijving. De grootte van de wrijving neemt toe met de snelheid. Als de elektrische kracht in een deeltjesversneller gelijk blijft, wordt op den duur de wrijving even groot als de elektrische kracht. De versnelling nadert tot nul en de snelheid wordt constant. Er wordt dan een grenssnelheid bereikt.
Als een geladen deeltje versneld beweegt, zendt het straling uit, cyclotronstraling, synchrotronstraling of remstraling, en het verliest daardoor bewegingsenergie. Ook dit verlies van energie van het versnelde, geladen deeltje wekt de indruk van massatoename.
Hoe kunt u het bestaan van de neutralonzee experimenteel aannemelijk maken?
Een snel draaiend object in hoogvacuüm moet heel langzaam vertragen door de wrijving van de neutralonzee.
Einstein en een Russische vriend hebben samen de theorie van de brownbeweging ontwikkeld en zij bewezen daarmee onomstotelijk het bestaan van moleculen. Als in hoogvacuüm de brownbeweging wordt waargenomen, dan zou dat een experimenteel bewijs van het bestaan van de neutralonzee zijn.
U beweert, dat de natuur geen loslopende energie kent en dat fotonen oreons bevatten.
Energie wordt net als elektrische lading altijd ‘gedragen’ door materie. Daarom ga ik ervan uit, dat fotonen oreons bevatten. Omdat het foton elektrisch neutraal is, zijn de aantallen negatieve en positieve oreons gelijk.
Doordat fotonen materiedeeltjes bevatten, zijn fotonen gevoelig voor gravitatie. Dat is in de sterrenkunde vastgesteld met gravitatielenzen.
Soms gedraagt licht zich als een bundel deeltjes, corpusculair gedrag, zoals bij het foto-elektrische effect. En soms als golfverschijnsel als er een interferentiepatroon ontstaat. Door de aanwezigheid van oreons is dat gemakkelijker te aanvaarden.
Zonlicht kan een komeetstaart wegduwen. Hebben fotonen dan massa?
Jazeker. De massa van een foton is omgekeerd evenredig met de golflengte van het licht. Daardoor is de massa van een gammafoton ruwweg een miljoen maal de massa van een lichtfoton.
Zijn er al experimenten gedaan inzake de oreonhypothese?
Ik heb tenminste tien experimenten in gedachten die niet in de keuken of een schuurtje kunnen worden uitgevoerd. Helaas geven de geleerden tot op heden geen reactie. Het is dan ook deksels moeilijk om opvatting van een eeuw oud overboord te moeten gooien. Bovendien is er mogelijk geen geld, tijd, lef en/of belangstelling voor.
Uw boek gaat uitgebreid op alle aspecten in. Waar kan het besteld worden?
Voor 33 € is het te bestellen via
https://www.boekenbestellen.nl/boek/de- ... tbal/38909
Legt u de titel De vlo botst op de voetbal eens uit.
De vlo ben ik als eenling en de voetbal is de gevestigde orde van de natuurwetenschappers.
