Ceres en Pluto, Dawn en New Horizons

[jkien]

Maar die vlaggetjes helpen wel om Amerikaanse belastingcentjes aan volgende Nasa-projecten te besteden. 

[Michel Uphoff]

alom zwaaien met Amerikaanse vlaggetjes

 
Maar dat was niet vannacht, dat was gisteren rond 14 uur tijdens de Nasa uitzending. Dat was natuurlijk een media event, voornamelijk voor de Bühne, want er gebeurde op Aarde niets bijzonders. Ergens heel ver weg was een voorgeprogrammeerde robot mogelijk/waarschijnlijk/hopelijk metingen aan het verrichten, of al verwoest door puin of zo.
 
Vannacht om 3 uur waren we pas zeker dat dat gelukt is, en dat werd (zonder vlagvertoon, nou ja twee ukkies) terecht gevierd.
Op 22:45 in dit filmpje de start van het moment suprême:

 
Inmiddels loopt de downlink voor de eerste pass van data naar het Deep Space Network (3 stuks 70 meter grote schotelantennes gelijkmatig verdeeld over de Aardomtrek) nu een uur. Met een snelheid van 1,68 kbps komen de gegevens nu bij de schotels in Goldstone en Canberra aan (via twee gelijktijdige links van beide zenders op NH). 
Het vermogen van de zenders aan boord van NH is slechts 12 Watt per stuk, en door de enorme afstand is het ontvangen signaal zeer zwak, zelfs deze reusachtige schotels vangen maar 3.10^-18 Watt van NH op (wat overigens 10 keer zoveel is als de sterkte van het Voyager 1 signaal). Dezelfde antennes sturen daarna opdrachten naar NH met 'iets' meer vermogen, ruim 20 kW.
 

Image1.jpg (152.34 KiB) 1923 keer bekeken

Screenshot actuele communicatie via Nasa's DSN.
 
Op http://eyes.nasa.gov/dsn/dsn.html kan deze communicatie live worden gevolgd, NHPC is New Horizons.
Vanavond rond 21 uur Nederlandse tijd worden de eerste foto's verwacht.

[Michel Uphoff]

Pluto en Charon verbluffen de wetenschappers, zo blijkt uit de zojuist gegeven persconferentie van Nasa.
 
Beide werelden kenden waarschijnlijk vrij recent (< 100 miljoen jaar geleden) meerdere geomorfologische processen, terwijl het vooralsnog gissen is naar de energiebron die het oppervlak van beide dwergplaneten zo wijzigt dat het aantal nog zichtbare inslagkraters veel lager is dan verwacht. Pluto en Charon lijken de jongste oppervlakken binnen het zonnestelsel te hebben.
 
Een detailfoto, gemaakt van de zuidelijke punt van het hart toont bergen van 3 tot 4 kilometer hoog, die alleen maar uit waterijs kunnen bestaan. Andere ijssoorten (bijvoorbeeld methaanijs of stikstofijs) zijn waarschijnlijk ook onder de geringe gravitatie van Pluto niet sterk genoeg om zulke hoge structuren te dragen. Op dat waterijs ligt dan waarschijnlijk een dun laagje bevroren methaan, tholine en stikstof. Nasa heeft het hart voorlopig de naam 'Tombaugh Regio' genoemd ter ere van de ontdekker van Pluto, Clyde Tombaugh. Verder is het dus uitermate opvallend dat er in het hele gebied van ongeveer 160.000 km² geen inslagkrater (meer) te zien is:
 

nh-plutosurface.png (1.18 MiB) 1921 keer bekeken

Eerste detailopname ooit van Pluto. Klik voor grotere weergave. Bron: Nasa
 
Ook Charon, waarvan nu de eerste opname op hogere resolutie is vrijgegeven heeft een recent actief oppervlak gehad. Ook Charon heeft een aantal zeer opvallende oppervlaktekenmerken, waaronder natuurlijk de donkere poolkap (voorlopig 'Mordor' genoemd), waarvan de samenstelling nog onbekend is, maar ook een 6 tot 10 kilometer diepe kloof aan de rechterzijde van de maan (eigenlijk dwergplaneet) en een grote 1000 kilometer lange kloof onder het midden van de opname.
 

Charon met Mordor.jpg (257.48 KiB) 1921 keer bekeken

Scherpste opname van Charon tot nu toe. Klik voor grotere weergave. Bron: Nasa
 
Wat in (geologisch) recente tijden er dan voor gezorgd heeft dat het oppervlak van zowel Pluto als Charon zoveel herschapen werd dat er nog maar zo weinig kraters over gebleven zijn, en er tegelijk bergen van tot 4 km hoog en diepe kloven zijn ontstaan is vooralsnog volslagen onbekend.
 
Bij Triton, dat een op sommige punten vergelijkbaar oppervlak heeft (maar beslist geen hoge bergen en grote kloven heeft) is de verklaring dat een ijsdwerg, die door Neptunus ingevangen werd door de grote getijdekrachten van Neptunus van een elliptische in een vrijwel cirkelvormige baan gedwongen is. Die getijdenwerking wekte door het kneden van de maan ruim voldoende energie op om ijs te laten te smelten en cryovulkanisme en geisers te laten ontstaan, waardoor het oppervlak volledig verbouwd werd.
 
Maar voor Pluto en Charon bestaat een dergelijke verklaring niet. Omdat de dwergplaneten een dubbele synchrone rotatie hebben (ze kijken altijd naar hetzelfde deel van elkaar, Pluto gaat nooit onder op Charon en andersom), is hier geen verklaring voor recente energie uit getijdenkrachten voorhanden.
 
Wellicht is radioactief verval, of de geleidelijke bevriezing van het water in zowel Pluto als Charon waarbij warmte vrijkomt, een oorzaak.
 
Ook de bergen op Pluto verbazen. Ze moeten zoals gezegd volgens Nasa uit waterijs bestaan, met een dunne coating van ander ijs. Maar het is bekend dat Pluto forse hoeveelheden lichtere gassen zoals stikstof verliest. Mogelijk is er gedurende het bestaan van Pluto een laag stikstofijs van honderden meters dik de ruimte in verdwenen.
 
De waarschijnlijk dunne coating van ondermeer methaanijs is ook niet bepaald uniform. De eerste (zeer grove) metingen geven een groot en grillig verloop weer.

nh-pluto-ice.png (264.23 KiB) 1921 keer bekeken

Methaan op Pluto. Bron: Nasa
 
Ook van het maantje Hydra is een opname binnengekomen, hoewel deze door de grote afstand slechts weinig pixels groot is:

Hydra Revealed.jpg (41.53 KiB) 1921 keer bekeken

Hydra. Bron: Nasa
 
Hydra meet ongeveer 45 bij 30 kilometer, en bestaat gezien het hoge albedo waarschijnlijk alleen uit waterijs.
 
Al met al zijn de verschillen tussen Pluto en Triton toch groter dan verwacht, en lijkt Pluto mogelijk juist wat meer op de Uranusmanen Ariël en Titania. Maar dit zijn vooralsnog speculaties, de beelden zijn zo kakelvers dat geen wetenschapper de tijd heeft gehad er grondig naar te kijken. Zeker is dat alleen al op basis van de geringe hoeveelheid data die vandaag ontvangen is, het aantal vragen enorm is en dat Pluto en Charon de wetenschappers nog lang flink bezig zullen houden.
 
Een dag na de flyby slechts, en nu al kan dit naar mijn mening best indrukwekkende filmpje gemaakt worden:

pluto-observations-through-the-years.gif (2.03 MiB) 1921 keer bekeken

80 jaar Pluto. Bron: Nasa
 
Aanstaande vrijdag geeft Nasa om 19 uur NL tijd weer een persconferentie, wie weet wat we dan aan nieuwe verrassingen voorgeschoteld gaan krijgen.

[Emveedee]

Erg gave plaatjes, ik ben benieuwd wat we hier nog meer van zien. 
 
Wat staat er in die grafiek van de hoeveelheid methaan precies op de assen? En waarom zit er een gat in de grafieken?

[physicalattraction]

Het klinkt voor mij tegenintuïtief dat je zwaartekracht nodig hebt om bergen te kunnen vormen. In mijn (te simpel) beeld storten bergen in bij teveel zwaartekracht. Hoezo werkt dit mechanisme toch de andere kant op?

[jkien]

Een dag na de flyby slechts, en nu al kan dit naar mijn mening best indrukwekkende filmpje gemaakt worden:

 
Het ingezoomde beeld aan het einde van het filmpje is overigens ruim voor de flyby opgenomen, want op de foto lijken de schaduwen ongeveer even groot als de bergen. Zo dicht bij de terminator (dag-nachtgrens) zou de werkelijke, ter plekke gemeten, schaduw veel langer moeten zijn.

[Michel Uphoff]

@jkien: Het ingezoomde beeld aan het einde van het filmpje is overigens ruim voor de flyby opgenomen

 
NH was 92 minuten voor de flyby op 76.500 km afstand van Pluto toen de opname gemaakt werd, althans volgens de 'eyes' applicatie (zie het Lorri beeldveldje):
 

eyes on pluto 1.jpg (234 KiB) 1925 keer bekeken

Screenshot van Eyes on Pluto. Klik voor grote weergave.
 
Met 1 dag na de flyby doelde ik op het tijdstip waarop de beelden openbaar gemaakt werden hier op Aarde.
 

@Physicalattraction: Hoezo werkt dit mechanisme toch de andere kant op?

 
Ik begrijp de vraag niet helemaal, althans ik begrijp dat jij uit het bericht opmaakt dat meer gravitatie hogere bergen op zou moeten leveren?
Wat vragen in de foto oproept is, hoe het kan dat een kennelijk zeer jong oppervlak waarop de meeste inslagkraters door geomorfologische processen zijn uitgewist toch zulke hoge bergen (en waarschijnlijk ook diepe dalen) laat zien. Op Triton, een 'actieve' maan die tot voor kort geacht werd veel op Pluto te lijken, zijn de hoogteverschillen nog geen kilometer. Wat deze naar verhouding zeer hoge (en wie weet ook zeer recente) ijsbergen veroorzaakt heeft zal nog wel even onduidelijk blijven. Dat een geringe gravitatie bepaald niet bezwaarlijk voor de vorming van hoge bergen is lijkt ook mij logisch.
 

@emveedee: Wat staat er in die grafiek van de hoeveelheid methaan precies op de assen? En waarom zit er een gat in de grafieken?

 
Helaas was men tijdens de persconferentie hier erg onduidelijk over. Waarom er een gat is weet ik niet, mogelijk is nog niet alle betreffende data binnen. Wat er getoond wordt is een eerste grafiek van de absorptie van licht door methaan, gemeten door Leisa dat onderdeel is van de Ralph imager. Leisa meet de spectra van infrarood licht van 1,25 tot 2,5 micron golflengte.
De y-as in de grafiek staat voor de mate van absorptie (hoe lager hoe meer absorptie) en de x-as voor de golflengte.
Opvallend is dat de absorptie een zeer grillig patroon vertoont. De groene lijn geeft de metingen aan het poolgebied weer. Daar is er afwisselend sprake van zeer geringe tot zeer sterke absorptie. Dat is in het rode gebied, en de daarmee corresponderende rode lijn duidelijk anders, hier is de absorptie gemiddeld sterker en veel gelijkmatiger.
 
Maar welke conclusies je nu hier uit zou kunnen trekken is mij onduidelijk, en als ik de wetenschappers van Nasa goed beluisterde, wagen zij zich daar nu ook nog niet aan. Mijn perceptie: Beetje premature grafiek, die alleen een eerste indruk geeft van waar men me bezig is/gaat.

[physicalattraction]

Ik begrijp de vraag niet helemaal, althans ik begrijp dat jij uit het bericht opmaakt dat meer gravitatie hogere bergen op zou moeten leveren?

 
Nu ik je post nog eens lees, weet ik ook niet meer waaruit ik dat opgemaakt had. Zal wel verkeerd gelezen hebben.
 
Het feit dat men veel erosie ziet op Pluto, wordt dat opgemaakt uit het feit dat er minder inslagkraters zijn dan verwacht, of zijn er zelfs concretere bewijzen voor waarbij men het achterliggende mechanisme van de erosie heeft ontdekt?

[Michel Uphoff]

Nasa heeft vanavond een detail opname van Charon vrijgegeven die ik jullie niet wilde onthouden. Op dit moment heb ik het wat druk, dus in het weekend kom ik op de vragen terug en zal ik de resultaten van de persconferentie van vrijdag melden.
 

charon-closeup2.jpg (58.24 KiB) 1924 keer bekeken

Detail Charon, door Lorri gemaakt 1,5 uur voor de flyby. Bron: Nasa. Klik op de afbeelding voor grotere weergave.

[Herman66]

 Verder is het dus uitermate opvallend dat er in het hele gebied van ongeveer 160.000 km² geen inslagkrater (meer) te zien is:

 
Lijkt me juist logisch dat er geen inslagkraters te zien zijn. Oppervlak bestaat uit ijs en bij een inslag komt er veel energie vrij die het water doet smelten en verdampen. Het water stroomt weer terug naar plek van inslag en bevriest opnieuw.

[Michel Uphoff]

Het water stroomt weer terug naar plek van inslag en bevriest opnieuw.

 

De detailfoto van Charon in het eervorige bericht laat zien dat er wel degelijk kraters ontstaan als een stuk ruimtepuin zich in het oppervlak van een ijsdwerg boort. De kinetische energie die bij zo'n botsing vrijkomt is enorm, en een flink deel van de kraterinhoud wordt waterdamp, die met hoge druk het heelal in blaast en deels voor altijd verdwijnt. Een deel zal als bevroren mist weer neerslaan op het oppervlak, in een veel groter gebied dan de krater. De druk van de waterdamp zal grote hoeveelheden ijs wegblazen, mogelijk ook weer deels de ruimte in, maar ook over het oppervlak van de planeet. Vloeibaar water komt bij zo'n inslag meestal niet in grote hoeveelheden voor, vast ijs gaat bij verhitting direct over in gas in een vrijwel perfect vacuüm.


 

Het feit dat men veel erosie ziet op Pluto, wordt dat opgemaakt uit het feit dat er minder inslagkraters zijn dan verwacht

Ja. De grote kraters die bij het einde van het ontstaan van Pluto moeten zijn overgebleven (zoals ze bij duizenden op bijvoorbeeld de Maan en Ceres te zien zijn), zijn vrijwel allemaal uitgewist. Maar de hires opname in bericht #33 laat ook zien dat er geen jonge, kleine kraters van meer recente inslagen aanwezig zijn. Dat brengt de schatting van de leeftijd van het oppervlak op (mogelijk veel) minder dan 100 miljoen jaar.
 
Op het achterliggende mechanisme van de erosie kom ik in het volgende bericht over de nieuwe data en foto's nog terug.

[Michel Uphoff]

Atmosfeer:
Een klein uur na de flyby was het zonsverduistering voor New Horizons, het toestel vloog de schaduw van Pluto binnen. Een gelegenheid bij uitstek om het zonlicht dat door de Plutoatmosfeer moest reizen te laten analyseren door Alice, de spectrograaf aan boord van New Horizons. Hier een grafiek van de metingen:
 

atmosfeer pluto.jpg (55.88 KiB) 1923 keer bekeken

Bron: Nasa. Klik voor grotere weergave.
 
Allereerst valt op dat de grafiek volledig symmetrisch is, zonsopkomst en zonsondergang zijn elkaars spiegelbeeld in de grafiek. Dat houdt in, dat de atmosfeer van Pluto gelijkmatig verdeeld is.

Ten tweede valt de hoogte op tot waar de zeer ijle atmosfeer waarneembaar is, tot boven 1600 km. Dat is niet zo vreemd, want een planeet met een veel minder sterke gravitatie heeft een atmosfeer die ver in de ruimte reikt. Opnamen vanaf de Aarde konden boven 170 mijl geen atmosfeer detecteren.

Ten derde kunnen er in de grafiek drie gebieden worden onderscheiden; tussen 1000 en 180 mijl, tussen 200 en 165 mijl en lager. De steilheid van de grafiek veranderd rond deze punten wat. De bovenste laag bevat vrijwel louter stikstof, de tussenlagen tevens gassen als methaan en ethaan en in de lagere gebieden komen ook zwaardere koolwaterstoffen voor.
 
Op basis van de ontvangen data is door Nasa het volgende voorlopige model gemaakt:
 

solar wind pluto.jpg (44.98 KiB) 1923 keer bekeken

Bron: Nasa. Klik voor grotere weergave.
 
Rond Pluto zit een forse bol stikstofgas die aan de buitenzijde door de invallende zonnewind geïoniseerd raakt en in een lange staart weggeblazen wordt. Pluto lijkt hierin wel op een reusachtige komeet. Voorlopige schattingen leveren een verrassend hoog verlies aan stikstofgas op, ongeveer 500 ton per uur. Als deze schatting klopt en doorgerekend wordt over miljarden jaren, dan zou Pluto in zijn geschiedenis een 3 km dikke laag stikstofijs kwijt zijn geraakt.
Ligt de verklaring voor de afwezigheid van kraters in het 'droogkoken' van het oppervlak Pluto?
 
Anderen speculeren dat Charon relatief recent is ontstaan uit een botsing tussen Pluto en een ander hemellichaam. Omdat Charon die uit de brokstukken ontstond in een zeer nauwe baan rond Pluto draaide, waren de getijdenkrachten fors. Het zou dan mogelijk zijn dat in enkele miljoenen jaren een flink deel van het totale impulsmoment van het systeem omgezet is in energie die het inwendige van zowel Charon als Pluto opwarmde. Charon remde de rotatie van Pluto af, Pluto die van Charon, en Charon is in een wijdere baan gaan draaien (net zoals in het Systeem Aarde-Maan gebeurt) of wellicht is Charon van een sterk elliptische- naar de huidige bijna perfect cirkelvormige baan gedwongen. Of dit een realistische optie is, zal moeten blijken. De afstand Pluto Charon is 20 keer zo klein als die van Aarde-Maan.
 
Mogelijk heeft het weer op Pluto mede een rol gespeeld in de erosie. De temperatuur op Pluto varieert tussen -223 en -233 graden Celsius. Dat lijkt niet veel, maar het is voldoende om stikstof te laten sublimeren en op de koude donkere zijde weer te laten neerslaan.
Misschien sneeuwt het op Pluto met haar ijle atmosfeer, en misschien waait het er ook. Nasa schat dat winsnelheden van een paar meter per seconde voor zouden kunnen komen. Dat is genoeg om kleine deeltjes te verplaatsen, wat op de zeer lange termijn een aanmerkelijk eroderend effect heeft. Er lijken een paar aanwijzingen te zijn van windsporen, maar geisers en ander cryovulkanisme zijn (nog) niet gevonden.
 
Het hart:

In het linkerdeel van de opvallend lichte hartvormige vlakte is een unieke concentratie CO ijs te vinden. Nergens anders op Pluto komt een dergelijke concentratie voor. Komt dit CO ter plekke uit Pluto, is het er ooit gedeponeerd of omhoog gekomen door een enorme inslag, die veel van de oorspronkelijke kraters heeft weggevaagd? Wetenschappers moeten vooralsnog het antwoord schuldig blijven.
 

frozen_carbon_monoxide_pluto.jpg (44.69 KiB) 1923 keer bekeken

CO concentratie in het linkerdeel van het hart. Bron: Nasa. Klik voor grotere weergave.
 
De grote geologische variatie blijkt ook uit de drie hires opnames. De eerste was die met de ijsbergen uit een eerder bericht, en de tweede opname, grenzend aan de eerste, toont dit:
 

pluto_heart_of_the_heart_03.jpg (105.72 KiB) 1923 keer bekeken

Spuntik Planum. Bron: Nasa. Klik voor grotere weergave.
 
Dit oppervlaktebeeld zorgde voor veel commotie bij Nasa. Want wat zien we hier?
Het oppervlak doet denken aan gedroogde modder, maar dan op macroschaal. In het permafrost op Aarde komen dit soort structuren in het klein en groot ook voor. Maar de maximale afmetingen op Aarde zijn ruwweg 100 meter, en hier zijn de structuren tientallen tot soms meer dan honderd kilometers groot. Is het oppervlak gekrompen door sublimatie van materiaal, en zijn zo de ondiepe troggen als krimpscheuren rond de lobben ontstaan?

Ook de visuele overeenkomst met de granulae op de Zon is opvallend. Borrelden hier dieper gelegen lagen door interne warmte omhoog, zodat er structuren ontstaan die we ook in het oppervlak van een pan dikke zachtjes kokende soep tegen kunnen komen?
 
Deze ijsvlakte in Tombaugh Regio is voorlopig Sputnik Planum genoemd. Rechtsonder een groot aantal putjes met een diameter van ongeveer een kilometer. Deze pitting lijkt volgens Nasa op het gevolg van sublimatie van ijs. En wat is het zwarte materiaal in de ondiepe troggen die de granulae op Sputnik Planum omzomen? Is hier materiaal omhoog gekomen, of juist achtergebleven omdat het beter bestand is tegen erosie? Vragen, vragen. Het zal nog wel een tijdje duren voor er eensluidende antwoorden komen.
 
Nasa heeft op basis van de hires opnames een mooie animatie in de vorm van een fly-over gemaakt:
https://www.youtube.com/watch?v=ydU-YrG_INk
 
Inmiddels is ook een opname van het kleine maantje Nix vrijgegeven. Nix is ongeveer 44 kilometer groot.

Nix 40km10x.png (11.03 KiB) 1923 keer bekeken

Nix. bron: Nasa
 
Vervolg:

Inmiddels is ongeveer 1 van de 50 gigabit aan boord van NH binnengehaald. Het betreft de zogenoemde baseline set. Voornamelijk gecomprimeerde foto's (dat is op de foto van de ijsvlakte goed te zien), en een minimale set van de andere instrumenten. In de loop van de komende maanden zullen de raw images binnendruppelen. Nasa maakte bekend de opnamen te bundelen en met regelmatige tussenpozen openbaar te maken. Komende vrijdag komt er zo'n bundel vrij en is er weer een persconferentie.
 
Degenen die de conferentie van gisteren zelf willen bekijken kunnen overigens hier terecht: klik.

[Jan van de Velde]

vanavond op BBC4
http://www.bbc.co.uk/programmes/b0638ysn
 
Pluto Revealed
 


Maggie Aderin-Pocock and Chris Lintott present the inside story of NASA's groundbreaking visit to Pluto. This is the first time any probe has visited the dwarf planet and Sky at Night has ringside seats,bringing you the entire story and expert insight into the latest images from the New Horizons probe. Sky at Night celebrates its 750th episode with the most exciting space event of 2015.

[Michel Uphoff]

Inmiddels is een tweede overzichtsfoto van Pluto vrijgegeven, die kort voor de flyby gemaakt is.

Het is de meest gedetailleerde overzichtsopname van Pluto tot nu toe:

 

Pluto_best.jpg (133.29 KiB) 1921 keer bekeken

Bron Nasa. Klik op de afbeelding voor grote weergave.


Ook de tweede hoge resolutieopname van 14 juli is openbaar. Hieronder is de opname aan de eerste geplakt, en ter oriëntatie is het gefotografeerde gebied op Pluto weergegeven. Klik op de hoge resolutieopname voor grote weergave, zodat de details zichtbaar worden.

Pluto_best small.jpg (109.46 KiB) 1921 keer bekeken

20150721_nh-pluto-mountain-range_mosaic.png (998.05 KiB) 1921 keer bekeken

Bron: Nasa


Het donkere deel linksboven is zichtbaar ouder, het toont een aantal inslagkraters. Waarschijnlijk is het oppervlak van dit donkere gebied bedekt met een laag(je) Tholine, een wat complexer koolwaterstof (klik). Een paar kraters zijn gevuld met het lichter gekleurde koolmonoxide-ijs dat in overdaad in het linkerdeel van het hart is aangetroffen. De bergen bestaan uit waterijs.


Tevens hieronder de beste opnamen van de kleine maantjes Nix en Hydra. Hydra is ongeveer 55 bij 40 km groot, en Nix 42 bij 36 km. Hydra heeft een paar inslagkraters, terwijl de ingekleurde opname van Nix een mogelijke variatie in de samenstelling van het oppervlak toont.

Nix_Hyrda.jpg (51.14 KiB) 1921 keer bekeken

Bron: Nasa

[Michel Uphoff]

In alle commotie rond de Pluto missie raakte de Ceres missie een beetje ondergesneeuwd, tijd voor een update:
 
Ook Dawn heeft het moeilijk gehad de afgelopen weken. De beweegbare ophanging van een ionenmotor bleek niet goed te functioneren, waardoor Dawn op 30 juni in een onjuiste oriëntatie kwam, en in safe mode is gegaan. De safe mode is twee dagen later opgeheven, waarna overgeschakeld is naar een andere motor (Dawn heeft er drie). De analyse van het probleem heeft ongeveer twee weken in beslag genomen, zodat pas eergisteren de geplande langzame daling naar een baan van 1450 kilometer is ingezet en medio augustus voltooid zal zijn.
 
Mogelijk is het pas na die daling duidelijk wat nu precies de aard van de witte vlekken op Ceres is, maar het speculeren over de precieze aard gaat door.
 
In bericht #5 meldde ik dat de Herschel ruimtetelescoop water bij Ceres had aangetroffen, op een breedtegraad die overeen lijkt te komen met de inmiddels bekende Occator krater met de grootste witte vlekken. Ook melde ik in bericht #11 dat die vlekken zichtbaar blijven als de krater zich aan de rand van Ceres bevindt, wat zou moeten duiden op enige hoogte. In maart werd door het framing team tijdens de Lunar and Planetary Science Conference gemeld dat de witte vlekken in Occator even zichtbaar bleven terwijl ze zich achter de rand van de krater bevonden, wat er op duidt dat die witte vlekken zich dan op behoorlijke hoogte zouden moeten bevinden. Het framing team van Ceres meldde destijds dat een pluim ten gevolge van cryovulkanisme goed mogelijk was. Maar daarna bleef het stil, en werd er over deze claim niets meer vernomen.
 
Er lijken inmiddels tekenen te zijn van een soort mist/waas in de krater, althans dat werd vorige week gemeld door Chris Russell in het Exploration Science Forum. Een waas die varieert in sterkte en diverse keren is waargenomen. Op de suggestie na dat het waarschijnlijk geen waterdamp betreft, werd er niet meer informatie gegeven.
 
Wat je hier nu uit op moet maken weet ik nog niet, suggesties zijn welkom.