Wetenschapsforum

Ik heb me altijd gestoord aan een heelal met een begin, maar ogenschijnlijk geen eind.
 Ik heb me een tijdje geleden afgevraagd, hoe het verder zou gaan met het heelal, tot het zeg afgekoeld is tot zeg een miljoenste graad boven nul.
Het heelal zet uit, en als je het van buitenaf bekijkt, wordt de lege ruimte steeds groter, en de “vaste materie” steeds kleiner in verhouding tot het heelal.
Tot die zo klein wordt, dat die niet meer terug te vinden is, als je blikveld meegroeit met het heelal.
De zwaartekracht van die “vaste materie” zal ook nauwelijks nog invloed hebben op het heelal, omdat die in het grootste deel van het heelal bijna nul is.
Is dat dan het einde, een steeds verder groeiend, bijna leeg heelal waarin niets meer gebeurt?
Dat vraag ik mij af.
Want bekijk het heelal nu eens van de andere kant.
Bekijk het heelal eens vanuit de positie van een miljardste graad boven nul.
Wat ziet een waarnemer?
Die ziet de achtergrondstraling van een gloeiend hete energiehel van een miljoenste graad boven nul.
Niet anders dan wij de CBR waarnemen.
Zou het mogelijk zijn, dat er ergens in het afkoelingstraject van het heelal de omstandigheden precies goed zijn (zeg bij die miljoenste graad boven nul) en dat er in het heelal lichtjaren grote elementaire deeltjes ontstaan?
Vanuit ons standpunt gezien, bijna zonder energie en massa, maar gezien vanuit het standpunt van een miljardste graad bijzonder energierijk?
Per slot van rekening is dat energierijk uiteindelijk maar relatief.
De wedergeboorte van de Big Bang?