voortplantingssnelheid van de natuurkrachten

[Xilvo]

Zie:
https://en.wikipedia.org/wiki/Color_confinement

Whereas the electric field between electrically charged particles decreases rapidly as those particles are separated, the gluon field between a pair of color charges forms a narrow flux tube (or string) between them. Because of this behavior of the gluon field, the strong force between the particles is constant regardless of their separation.

en
https://en.wikipedia.org/wiki/Asymptotic_freedom

In particle physics, asymptotic freedom is a property of some gauge theories that causes interactions between particles to become asymptotically weaker as the energy scale increases and the corresponding length scale decreases.

[HansH]

Op zeer korte afstand (ongeveer de diameter van een atoomkern.) is de sterke kernkracht ook groter dan de zwaartekracht. Maar dat is dus alleen onder 'normale' omstandigheden.

Het gaat dan om de zwaartekracht tgv de massa die er is en de sterke kernkracht tgv de deeltjes die er zijn. De zwaartekracht tgv de massa van een atoom is vrijwel 0 terwijl de kernkracht juist heel sterk is onder normale omstandigheden. Maar we hebben het hier over heel iets anders, nl dat de massa rond een singuariteit juist heel groot is dus de zwaartekracht dan in de buurt komt van de sterke kernkracht of zelfs groter wordt. Maar als de deeltjes daardoor dichter op elkaar komen en die macht van 7 zou blieven gelden dan blijft de sterke kernkracht altijd voor een evenwicht zorgen als de zwaartekracht maar met een macht 2 gaat. Dus dan zou de conclusie zijn dat die macht van 7 niet klopt. Ik weet ook niet waar dat vandaan komt. Misschien aan versimpeling van een theorie, maar zoals zo vaak leiden versimpelingen vaak tot onzin als je het in het verkeerde perspectief toepast. Dus wat is de essentie van originele theorie die voorspelt dat niets, dus ook de sterke kernkracht de zwaartekracht meer kan tegenhouden?

[Xilvo]

Maar we hebben het hier over heel iets anders, nl dat de massa rond een singuariteit juist heel groot is dus de zwaartekracht dan in de buurt komt van de sterke kernkracht of zelfs groter wordt.

Je kunt dit soort zaken niet extrapoleren voorbij situaties waarvan we weten dat de onze bekende natuurwetten nog werken. Een singulariteit is, fysisch beschouwd, onzin.

Voor ons, als waarnemer, komt alles wat in een zwart gat valt op de waarnemingshorizon tot stilstand.

Wat erna gebeurt, als er daarna iets gebeurt, is speculeren.

[Professor Puntje]

Voor ons, als waarnemer, komt alles wat in een zwart gat valt op de waarnemingshorizon tot stilstand.

Dat geldt enkel maar voor een verre waarnemer, maar voor een waarnemer die zich vlakbij de waarnemingshorizon (r = r_s) op een vaste concentrische schil rond het zwarte gat met Schwarzschild-coördinaat r bevindt groeit de gemeten snelheid van het vallende voorwerp bij het benaderen van de waarnemingshorizon aan tot de lichtsnelheid c.

[Xilvo]

Ook die waarnemer kan niet voorbij de waarnemingshorizon kijken.

[Professor Puntje]

Dat hoeft ook niet. De natuurkunde gaat deels over zaken die we (zonder fatale en/of praktisch onhaalbare experimenten) niet kunnen waarnemen. Zolang dergelijke gaten ( ) in onze kennis worden ingevuld met extrapolaties vanuit wat we wel weten is dat geen bezwaar. Sterker nog: zonder dat zou natuur- en sterrenkundige theorievorming vrijwel onmogelijk worden. Maar alles met mate: de snaartheorie is mijns inziens een voorbeeld van mathematische speculatie die geen natuurkunde meer is. - Maar er wacht nog een ander topic op mij, dus voor hier laat ik het daar even bij.

[HansH]

Ook die waarnemer kan niet voorbij de waarnemingshorizon kijken.

toch wel als de waarnemer in vrije val is? Dan merkt hij niet eens als hij de waarnemingshorizon passeert. (voor een groot zwart gat) omdat hij volgens het equivalentieprincipe immers dan niet weet dat er een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt is, althans dat geldt als we aannemen dat de natuurwetten niet veranderen binnen de waarnemingshorizon maar buiten de singulariteit.

[Xilvo]

Misschien is er wel een essentieel verschil tussen zaken die we nu in de praktijk niet kunnen waarnemen en zaken die principieel niet waarneembaar zijn.

Je kunt onze kennis niet extrapoleren tot aan/in een singulariteit.

[Xilvo]

Ook die waarnemer kan niet voorbij de waarnemingshorizon kijken.

toch wel als de waarnemer in vrije val is?

Het is principieel onmogelijk om informatie van binnen de waarnemingshorizon naar buiten te krijgen net als het onmogelijk is informatie sneller te transporteren dan met de lichtsnelheid.

Wij kunnen een waarnemer (net) buiten de waarnemingshorizon zien. Als die waarnemer tot binnen die horizon zou kunnen zien, zou hij die informatie aan ons kunnen doorspelen. We zouden informatie hebben over wat binnen die horizon gebeurt. Dat kan niet dus kan ook die waarnemer niet tot binnen die horizon zien.

[HansH]

@ Bericht zo 23 feb 2020, 11:12

Dat klopt. echter als onze kennis zou voorspellen dat een singulariteit niet kan ontstaan om dat de natuurwetten zodanig werken dat de singulariteit voorkomen wordt dan hoef je niet naar de singulariteit te kijken omdat die dan immers niet bestaat. Ik dacht met de sterke kernkracht misschien daar een aanknopingspunt te hebben. Dus de vraag is: hoeveel weten we eigenlijk op dit moment? Blijkbaar is ooit ontdekt dat de zwaartekracht de sterke kernkracht overwint, alleen is die redenatie voor mij niet te vinden of te volgen, dus als iemand die beter hierin thuis is die redenatie wel heeft dan zou dat behoorlijk helpen. Michel had een link gegeven, maar ik kan daar zelf niet veel mee helaas omdat ik niet zie waar in dat verhaal de combinatie van zwaartekracht en sterke kernkracht in het spel komt.

[Professor Puntje]

De singulariteit op de waarnemingshorizon is een artefact van de Schwarzschild-metriek. Er zijn andere metrieken waarvoor die singulariteit daar niet zit. Maar de singulariteit in het centrum van een zwart gat is (voor zover we weten) niet ophefbaar en dus een groter probleem.

Je kunt je voorstellen dat heel de mensheid (al dan niet uit vrije wil) ooit in een groot zwart gat afdaalt. Er is dus géén principiële onmogelijkheid om in een groot zwart gat te kijken. Het bezwaar is enkel van praktische en morele aard.

[HansH]

Wij kunnen een waarnemer (net) buiten de waarnemingshorizon zien. Als die waarnemer tot binnen die horizon zou kunnen zien, zou hij die informatie aan ons kunnen doorspelen. We zouden informatie hebben over wat binnen die horizon gebeurt. Dat kan niet dus kan ook die waarnemer niet tot binnen die horizon zien.

Maar laten we er even vanuit gaan dat de vallende waarnemer erg slim is en in de tussentijd dat hij de waarnemingshorizon passeert en te pletter slaat op de singulariteit nog net in staat is om de theorie compleet te krijgen. Dan weet de waarnemer wel degelijk hoe het zit. Dat de buitenstaander dat dan nooit te weten komt staat los van het feit dat het dan wel bekend is hoe het zit.

[Professor Puntje]

@ HansH

Precies, net wat ik ook zeg. Die zogenaamde onwaarneembaarheid van het inwendige van een groot zwart gat is niet van principiële aard maar enkel een praktisch en moreel bezwaar.

[Xilvo]

De vallende waarnemer op afstand r_w < r_s kan nog steeds niet zien wat er gebeurt binnen r_w. Dus waar zou hij een nieuwe theorie op moeten baseren?

Dit blijft zo totdat de getijdenkrachten te groot worden en het een ex-waarnemer is

[die hanze]

Ik denk niet dat de meeste fysici die werken aan de ART echt geloven in die singulariteiten. De meesten beschouwen dat als teken dat hun theorie begint te falen. Met hawkingstraling weten we nu ook dat het niet zo simpel is en dat objecten niet gewoon verdwijnen achter de waarnemingshorizon.