Ik denk niet dat dat gebeurt, ook niet als je het als electromagnetische golven beschouwt. De afbuiging door een zware massa moet m.i. conform de ART frequentieonafhankelijk zijn. De golven (van welke lengte ook) volgen immers de kromming van de ruimtetijd. Afwijken van dat kortst mogelijke pad zou neerkomen op een versnelling.
Woeps, je hebt hierin zeker gelijk. De golven volgen gewoon de kromming van de ruimte en gaan vanuit hun perspectief gewoon rechtdoor zonder obstakels, er kan dus uiteraard geen dispersie optreden.
Het woord dat ik wilde gebruiken was 'diffractie'. Je kunt licht niet opsluiten in een 'space-trap', omdat ze steeds zal ontsnappen met diffractie. Tenzij je golf oneindig breed is, gaat ze namelijk niet rechtdoor, maar waaiert ze uit als gevolg van haar golf-karakter.
What it all comes down to, is that I haven't got it all figured out just yet
And I've got one hand in my pocket and the other one is giving the peace sign
Euhm, nee? Er wordt hier geen ruimte gebogen. Ze vangen licht, zetten het om in polaritonen, brengen de groepsnelheid daarvan terug naar nul zodat de informatie die in de fotonen zat volledig opgeslagen zit in de spintoestanden van de rubidium-atomen. Het is een slimme truc om om te gaan met quantuminformatie, maar eigenlijk 'stoppen' ze het licht niet, maar slaan ze het op en kunnen ze het later opnieuw afspelen.
Maar dat is een heel andere discussie...
What it all comes down to, is that I haven't got it all figured out just yet
And I've got one hand in my pocket and the other one is giving the peace sign
Die divergentie van licht is een lastige. In de praktijk kun je geen lichtbundel maken met een eindige diameter maar zonder divergentie. Hetgeen er het dichtste bij komt en algemeen bekend is is een laserstraal.
Laserstralen hebben echter wel degelijk divergentie, iets dat je op een paar meter afstand niet ziet, maar toch in de orde van 1 mrad bedraagd voor een zeer goede diodelaser met een straal van 5mm diameter. Bij een gaslaser is dat evengoed het geval, de straal daarvan heeft altijd enige divergentie. In geval van de gaslaser is dat de verkleinen door de laser langer te maken, in geval van de diodelaser door het licht-uitstralende oppervlak te verkleinen. Je kunt echter geen oneindig lange gaslaser of oneindige kleine laserdiode maken.
Dat je iets niet kunt maken neemt echter niet weg dat het niet kan bestaan. Als je het wel kunt maken, is er dan een of andere theoretische reden waarom je een dergelijke lichtstraal niet zou kunnen 'vangen' rond een aantal massa's die samen een traject uitzetten dat 'rond' loopt (rond in de zin van uitkomt waar het begon, mag ook een achtje of iets anders zijn)?
Overigens zou ik ook denken dat er een convergente kracht speelt: de gravitatie tussen de fotonen onderling. Dit is min of meer ook de reden dat stof/gruis in de ruimte samenklontert tot planeten en dergelijke, terwijl je zonder die factor juist zou verwachten dat een kluit losse stukjes juist uit elkaar zou vallen ipv agregeren.
Michel Uphoff schreef:
Als het logisch was hadden we dat vast wel ontdekt, denk je niet?
Klopt. Wat we nog niet ontdekt hebben is nog niet logisch. De intuïtie is er in ieder geval wel, zodat een nieuwe ontdekking dit logisch kan maken. Als er tenminste nog nieuwe ontdekkingen worden toegelaten.
'Denk niet dat de lichtsnelheid constant is in vacuüm.'
Nou, dat doe ik toch liever wel. Anders kunnen we Einsteins theorie gaan herschrijven.
Wat is er mis met ‘outside the box-denken’? De theorie van Einstein is niets anders dan (alles wat volgt uit) de aanname dat de lichtsnelheid een natuurconstante is (!). Alles is relatief, behalve de lichtsnelheid… We kunnen de snelheid van licht heel goed meten tussen twee spiegeltjes binnen een meetappereraatje. T.o.v. het coördinatenstelsel van het meetapperaatje is deze altijd hetzelfde. De snelheid van oorspronkelijk licht verzonden t.o.v. een ander coördinatenstelsel is daarmee niet gemeten! Misschien moeten we die snelheid toch maar eens meten met de robuuste methode van de trajectcontrole. Misschien ontdekken we dan dat roodverschuiving omgekeerd-evenredig is met de snelheid van het licht afkomstig van de bron.
zoeff schreef:
Wat is er mis met ‘outside the box-denken’? De theorie van Einstein ..//..
Er is niks mis met out-of-the-box denken. Alleen, Einstein onderbouwde, onder andere wiskundig, zijn out-of-the-box gedachten voordat hij die wereldkundig maakte, zorgde ervoor dat die gedachten niet conflicteerden met vaststaande feiten en tot dan toe onbegrepen verschijnselen verklaarden, en voorspelde tot dan toe onbekende verschijnselen waarnaar gericht gezocht kon worden ter bevestiging (of ontkenning) van die gedachten.
ALS WIJ JE GEHOLPEN HEBBEN...
help ons dan eiwitten vouwen, en help mee ziekten als kanker en zo te bestrijden in de vrije tijd van je chip... http://www.wetenscha...showtopic=59270
Jan van de Velde schreef:
Er is niks mis met out-of-the-box denken. Alleen, Einstein onderbouwde ..//..
Meten is weten. Laats las ik dat men tegenwoordig kan meten tot op 10^-22 meter nauwkeurig. Zou het met de huidige technieken dan ook al mogelijk zijn de lichtsnelheid te meten zonder gebruik te maken van reflectoren die als nieuwe bron zouden kunnen optreden? Met de benodigde precisie uiteraard.
Meten is weten is een bijzonder naïeve gedachte waar het wetenschappelijke revoluties betreft. De lichtsnelheid laat zich niet zomaar even meten zonder spiegeltjes omdat je dan de tijden van vertrek en aankomst op verschillende plaatsen met elkaar moet vergelijken. Daar had Einstein een definitie van gelijktijdigheid voor nodig!
We zoeken niet naar gelijktijdigheid, maar naar de verschillende momenten van aankomst, op twee verschillende op vaste afstand van elkaar, stilstaande punten. Met het licht vanuit één richting kan de snelheid van het licht dan nog de enige variabele zijn. Het bepalen van de momenten van aankomst is heel moeilijk, maar dat is dan ook de uitdaging.
Deze zaak is véél gecompliceerder dan je vermoedt. Zonder een definitie van gelijktijdigheid valt niet te controleren of de twee klokken op de verschillende plaatsen (die de tijden van verstrek en aankomst meten) wel "gelijk lopen". Dit fundamentele probleem staat helemaal los van de precisie van de klokken.
We hoeven de zaak niet gecompliceerder te maken dan nodig is. Het gelijk lopen van de klokken hoeft alleen binnen een zekere marge bereikt te worden, omdat precies gelijk een utopie is. Als we weten hoe groot de marge is t.o.v. de meetresultaten (met ook daarin weer een foutmarge), dan kunnen we zien of we er iets aan hebben. Dit principe is voor iedere meting het geval, ook voor de metingen op grond waarvan al hypotheses zijn ‘bevestigd’.
Juist - je begrijpt het probleem dus niet, en denkt daarom het beter te weten. Een bekend verschijnsel. Wellicht kunnen we binnenkort ook weer een verbetering van de SRT tegemoet zien? Succes verder.
Sorry, maar ik zeg niet iets beter te weten, ik vraag mij alleen af of het al mogelijk is iets op een andere manier te meten. Technische specialisten op dat gebied zouden er misschien iets over kunnen zeggen. Een verbetering van een theorie?: is daar iets mis mee?. Dank u voor uw reacties.
