nomenclatuur ionen

[isocyanaat]

Goedeavond,

Ik heb een vraagje over de indexnamen van de ionen.
Wanneer NO3 nitraat is en NO2 nitriet, verwachtte ik dat PO3 fosfaat en PO2 fosfiet zou zijn.
Echter is dit niet juist, nu ben ik even de benamingen zoals in de zuren aan het toepassen:
-iet als er een zuurstof minder is, hypo- als er 2 zuurstoffen minder zijn en per- als er een zuurstof meer is dan de basis molecule.
Alleen kun je met de zuren berekenen mbv de oxidatietrappen wat het basismolecuul is van waaruit je kan zien of er een zuurstof meer of minder is.
Echter lijkt deze oxidatietrap niet te werken bij ionische verbindingen, of toch wel?
Kan iemand me dit even verduidelijken.

Groeten Isocyanaat

[isocyanaat]

Misschien nog een bijkomstige vraag die gerelateerd is aan het bovenstaande, hoe vinden we de standaard?
Bij ClO2 is ClO3 (chloraat) de standaard, maar hoe weten we zit, aangezien de oxidatietrap niet 0 is maar -1?

[Marko]

Het is niet helemaal duidelijk wat je bedoelt met de oxidatietrappen bij zuren. Kun je een voorbeeld geven van zo’n berekening?

Hoe dan ook geldt dat een vergelijkbare benadering ook voor de zuurresten mogelijk moet zijn; maar je moet dan wel de lading van het deeltje goed meetellen.

[Marko]

En los daarvan is het goed om in het achterhoofd te houden dat deze naamgeving inderdaad niet geheel regelmatig is.

[isocyanaat]

Bedankt voor de reactie, wat ik bedoel met de oxidatietrappen is als volgt:
In het geval van chloorzuur, waterstofchloraat (wat de basisvorm is) kunnen we berekenen dat de sommatie van elektronenoverdracht 0 is (H= +1, Cl = +5, O= -2 -> octet HCl03) Dus we weten dat dit de standaard is, wanneer we dan bijvoorbeeld HClO2 nemen vergelijken we dit met de standaard, en zien we dat er 1 zuurstof minder is. En wordt HClO2 Chlorigzuur of waterstofchloriet.
Dus bij zuren is dit vrij duidelijk
Maar als ik nu kijk naar een andere standaard van de ion verbindingen bijvoorbeeld: NO3 nitraat, hebben we een bij de sommatie -2 over, terwijl ik ervan uitging dat de naam -aat stond voor de standaardvorm waarin er geen elektronen over bleven.

[Autodidact1]

Ik hoop dat ik het goed onder woorden breng.

Voor zuren waar geen halogeen bij zit geldt dat het normaalzuur (wat jij basismolecuul noemt) het zuur is waarbij de oxidatietrap van het centrale atoom ( bijvoorbeeld N of P) gelijk is aan het groepsnummer van dat element (voor zowel N als P is dat +5). Dat normaalzuur krijgt in de naamgeving de uitgang -AAT.

Kijk bijvoorbeeld naar HNO₃ en HNO₂:

°HNO₃ is de OG(stikstof) = +5
° HNO₂ is OG(stikstof) = +3

HNO₃ = waterstofnitrAAT
HNO₂ = waterstofnitrIET

Voor ionen NO₃- en NO₂- kan je die regel ookwel gebruiken denk ik:
° NO₃^- is OG(N) = +5
° NO₂^- is OG(N) = +3

NO₃^- = nitraat-ion
NO₂^- = nitriet-ion

Voor de zuren H₃PO₃, H₃PO₄, H₃PO₂:

°H₃PO₄ is de OG(P) = +5
°H₃PO₃ is de OG(P) = +3
°H₃PO₂ is de OG(P) = +1

H₃PO₄ is triwaterstoffosfAAT --> fosforzuur
H₃PO₃ is triwaterstoffosfIET --> fosforigzuur
H₃PO₂ is triwaterstofhypofosfIET --> hypofosforigzuur



Voor zuren met een halogeen in, geldt het bovenstaande niet.

HClO₄ is waterstofperchloraat met OG(Cl) = +7
HClO₃ is waterstofchloraat met OG(Cl) = +5
HClO₂ is waterstofchloriet met OG(Cl) = +3



Groetjes Autodidact1

[Benm]

En los daarvan is het goed om in het achterhoofd te houden dat deze naamgeving inderdaad niet geheel regelmatig is.

Dat maakt het inderdaad lastig, zeker voor atomen die in veel oxidatietoesten voor kunnen komen, iets als mangaan is er een aardig voorbeeld van.

[Marko]

Bedankt voor de reactie, wat ik bedoel met de oxidatietrappen is als volgt:
In het geval van chloorzuur, waterstofchloraat (wat de basisvorm is) kunnen we berekenen dat de sommatie van elektronenoverdracht 0 is (H= +1, Cl = +5, O= -2 -> octet HCl03) Dus we weten dat dit de standaard is, wanneer we dan bijvoorbeeld HClO2 nemen vergelijken we dit met de standaard, en zien we dat er 1 zuurstof minder is. En wordt HClO2 Chlorigzuur of waterstofchloriet.
Dus bij zuren is dit vrij duidelijk
Maar als ik nu kijk naar een andere standaard van de ion verbindingen bijvoorbeeld: NO3 nitraat, hebben we een bij de sommatie -2 over, terwijl ik ervan uitging dat de naam -aat stond voor de standaardvorm waarin er geen elektronen over bleven.

Geen idee hoe je aan -2 komt. Nitraat is NO₃^-. Zoals ik al schreef, vergeet de lading niet!

Als je dan gaat tellen, kom je op 3*-2 = -6 vanwege de zuurstofatomen. Totale lading is -1, dus het oxidatiegetal van N is 5, zoals het dat ook in HNO3 is.

De truc met oxidatiegetallen werkt dus precies hetzelfde, alleen moet je het oxidatiegetal wel op de goede
Manier berekenen.

En je moet weten wat de “standaard” is. Voor N en P komt het betreffende oxidatiegetal overeen met bet aantal valentie-elektronen, maar voor Cl gaat die vlieger niet op.

En voor sulfaat klopt het wel, maar bij “persulfaat” moet je uitkijken, want daar wordt ook vaak S₂O₈^2- mee bedoeld...

[isocyanaat]

Ik hoop dat ik het goed onder woorden breng.

Voor zuren waar geen halogeen bij zit geldt dat het normaalzuur (wat jij basismolecuul noemt) het zuur is waarbij de oxidatietrap van het centrale atoom ( bijvoorbeeld N of P) gelijk is aan het groepsnummer van dat element (voor zowel N als P is dat +5). Dat normaalzuur krijgt in de naamgeving de uitgang -AAT.

Kijk bijvoorbeeld naar HNO₃ en HNO₂:

°HNO₃ is de OG(stikstof) = +5
° HNO₂ is OG(stikstof) = +3

HNO₃ = waterstofnitrAAT
HNO₂ = waterstofnitrIET

Voor ionen NO₃- en NO₂- kan je die regel ookwel gebruiken denk ik:
° NO₃^- is OG(N) = +5
° NO₂^- is OG(N) = +3

NO₃^- = nitraat-ion
NO₂^- = nitriet-ion

Voor de zuren H₃PO₃, H₃PO₄, H₃PO₂:

°H₃PO₄ is de OG(P) = +5
°H₃PO₃ is de OG(P) = +3
°H₃PO₂ is de OG(P) = +1

H₃PO₄ is triwaterstoffosfAAT --> fosforzuur
H₃PO₃ is triwaterstoffosfIET --> fosforigzuur
H₃PO₂ is triwaterstofhypofosfIET --> hypofosforigzuur



Voor zuren met een halogeen in, geldt het bovenstaande niet.

HClO₄ is waterstofperchloraat met OG(Cl) = +7
HClO₃ is waterstofchloraat met OG(Cl) = +5
HClO₂ is waterstofchloriet met OG(Cl) = +3



Groetjes Autodidact1

Bedankt!
Dit lijkt inderdaad wel te kloppen.

[isocyanaat]

Bedankt voor de reactie, wat ik bedoel met de oxidatietrappen is als volgt:
In het geval van chloorzuur, waterstofchloraat (wat de basisvorm is) kunnen we berekenen dat de sommatie van elektronenoverdracht 0 is (H= +1, Cl = +5, O= -2 -> octet HCl03) Dus we weten dat dit de standaard is, wanneer we dan bijvoorbeeld HClO2 nemen vergelijken we dit met de standaard, en zien we dat er 1 zuurstof minder is. En wordt HClO2 Chlorigzuur of waterstofchloriet.
Dus bij zuren is dit vrij duidelijk
Maar als ik nu kijk naar een andere standaard van de ion verbindingen bijvoorbeeld: NO3 nitraat, hebben we een bij de sommatie -2 over, terwijl ik ervan uitging dat de naam -aat stond voor de standaardvorm waarin er geen elektronen over bleven.

Geen idee hoe je aan -2 komt. Nitraat is NO₃^-. Zoals ik al schreef, vergeet de lading niet!

Als je dan gaat tellen, kom je op 3*-2 = -6 vanwege de zuurstofatomen. Totale lading is -1, dus het oxidatiegetal van N is 5, zoals het dat ook in HNO3 is.

De truc met oxidatiegetallen werkt dus precies hetzelfde, alleen moet je het oxidatiegetal wel op de goede
Manier berekenen.

En je moet weten wat de “standaard” is. Voor N en P komt het betreffende oxidatiegetal overeen met bet aantal valentie-elektronen, maar voor Cl gaat die vlieger niet op.

En voor sulfaat klopt het wel, maar bij “persulfaat” moet je uitkijken, want daar wordt ook vaak S₂O₈^2- mee bedoeld...

Oké duidelijk!
Bedankt allen voor de reacties, jammer dat chemie niet romantisch is

[Benm]

Nouja, het heeft natuurlijk wel een zekere charme: een deel van die naamgeving stamt domweg van voordat we exacte kennis hadden van de samenstelling van stoffen, maar deze wel gebruikten in het dagelijks leven.

Ontdekkers gaven stoffen namen na bepalen uit welke elementen en in welke verhouding deze in een stof aanwezig waren, bijvoorbeeld nitraat (meer zuurstof) en nitriet (minder zuurstof).