Wetenschapsforum

In 1970 verscheen in Parijs een merkwaardig boek. 'Les missions secrètes de Jéhanne la Pucelle' door Pierre de Sermoise. (Ed. Robert Lafont)

Het boek haalt heel de mythe van Jeanne d'Arc onderuit.

De schrijver stelt op ernstige historische gronden, goed gedocumenteerd en zeer gedetailleerd in het kort het volgende.

Jeanne d'Arc was de overlevende helft van een tweeling, die door Louis van Orléans, oom van de koning Charles VI, bij de koningin Isabelle de Bavière, de 'Beierse ****' of Isabeau, werd verwekt. De andere helft, een jongetje, Philippe, leefde slechts enkele uren en werd begraven in de abdij van Saint Denis.

We schrijven 1407 en niet 1412, zoals de mythe aangeeft.

Een dienstmeid van Isabeau, genaamd Jeanne d'Arc, neemt het kind onder haar hoede en vertrekt er mee naar Domrémy waar ze het toevertrouwt aan verwanten, die niet onbemiddeld zijn en verder voor de opvoeding van het kind zorgen. Het kreeg de naam van het meisje dat het van een wisse dood had gered. Immers, in een bastaardkind had de gekke koning geen zin.

Frankrijk is in volle 100-jarige oorlog verwikkeld en aan de verliezende kant. Er is dringend een radicale ingreep nodig.

De paters van de abdij van Saint Denis, die van de hele zaak op de hoogte zijn sturen een delegatie naar Domrémy om te zien wat er van de kleine prinses geworden is.

Zij zullen er voor de 'stemmen' en de 'roeping' zorgen.

De heldhaftige strijd van Jeanne is genoegzaam gekend. Haar gevangenneming en haar proces ook.

Maar van dan af wijkt het verhaal van Pierre de Sermoise weer af van de mythe.

Jeanne wordt bevrijd uit de toren van Rouen. de Sermoise geeft er zelfs een gedetailleerd plan van de burcht bij en de ontsnappingsroute.

Op de brandstapel staat een andere vrouw. De cipier die de gevangene voorbereidt voor verbranding getuigt dat Jeanne een grote struise vrouw is met een gaaf lichaam en geeft ook toe haar vooraf te hebben verkracht, wat niet uitzonderlijk was in die tijden.

Welnu, zegt de Sermoise, Jeanne d'Arc, was frele en had bovendien minstens 2 grote littekens in haar zij, als gevolg van zware kwetsuren, opgelopen in veldslagen.

Maar er is meer. Jeanne werd gevangengenomen door de Bourgondiërs. de Sermoise citeert de getuigenis van een Bourgondische cipier, die ook geprobeerd had Jeanne te 'gebruiken', maar die moest vaststellen dat het niet kon. Jeanne had geen vagina. Jeanne was een man, zij het met een onontwikkelde penis.

de Sermoise gaat verder in zijn onderzoek en vindt een huwelijkscontract tussen Jeanne en ene Robert des Armoises, seigneur de Tichemont, Bourgondisch edelman en vertrouweling van Filips de Goede, later in ongenade gevallen.

Jeanne trekt weer ten strijde, echter zonder veel succes. Ze sterft als 'Dames des Armoises' in 1449 en ligt begraven in de kerk van Pulligny-sur-Madon, naast een altaar dat later aan haar werd gewijd!

De tegenspraak tussen haar man-zijn en het huwelijk is gemakkelijk te verklaren. De fysieke afwijking komt nog steeds voor en zorgt ook voor beperkte, of zelfs helemaal geen baardgroei. Het lijkt dus logisch dat het in vroeger tijden als vrouwelijk werd aanzien.

Het verhaal van de Sermoise heeft maar één zwak punt. De schrijver acht zichzelf ook een telg uit het geslacht 'des Armoises'.

Maar verder is het toch een boeiende these.