Ik droom ervan -- ongetwijfeld zoals velen op dit forum -- om theoretisch fysicus te worden en me volop met research bezig te houden en te... theoretiseren (op koste van de staat natuurlijk
![Knipoog ;)](./images/smilies/icon_e_wink.gif)
Eerst dacht ik wiskunde te combineren met fysica, 2 bachelors. Op de infodag in Leuven raadden sommigen mij dit aan (dat valt zeker te doen en wordt wel vaker gedaan!), anderen mij dit af (is helemaal niet nodig, je ziet de nodige wiskunde, zeker als je minor wiskunde + keuzevakken wiskunde neemt...)
Ik heb ook een tijdje terug de openlesweek gevolgd in Leuven en de les die mij daar het meest intrigeerde, was die van filosofie. Ik hou echt van fysica, maar ik denk dat een jaar daar non-stop mee bezig zijn monotoon kan zijn, terwijl filosofie juist die (interessante) extra dimensie van afwisseling kan bezorgen. Valt dat te doen, filosofie en fysica? Ze komen tenslotte voort uit één en hetzelfde principe, al is dat nu al een paar honderd jaren uiteen aan het lopen.
Ziet iemand anders in wat ik bedoel? Gaan sommigen voor hetzelfde? Hebben sommigen iets gelijkaardigs gedaan of wensen ze dat ze het hadden gedaan? En valt het te doen -- het gaat wel sowieso denk ik, maar moet je echt je leven opofferen -- of erger, gaat het tenkoste van je belangstelling voor fysica?
![Razz :P](./images/smilies/icon_razz.gif)
BTW: Ik ben trouwens niet per sé gefixeerd op Leuven -- mijn ma stelt zelfs Delft voor, al denk ik dat dat eerder technisch gericht is en niet ideaal voor theoretische fysica...