Ik heb mijn eerste jaar fysica gedaan ondertussen, en nu twijfel ik over mijn studiekeuze.
Ik heb vooral voor fysica gekozen omdat ik geïnteresseerd ben in deeltjesfysica en astrofysica. Na veel praten met studiekeuzebegeleiders toch maar besloten om fysica te proberen. Ik wist wel dat ik een beetje extra moeite zou moeten doen, want ik ben eigenlijk altijd vrij slecht geweest in wiskunde.
Jaar doorgeraakt, 4 herexamens (van de 11 vakken). Drie herexamens zouden moeten lukken als ik hard genoeg leer (bij twee ervan scheelde het echt niet veel of ik was erdoor geweest, en bij het derde had ik geen cursus open gehad). Het vierde... nah... Wiskundekeuzevak, en ik ben niet geweldig in wiskunde. Vind het wel ongelooflijk interessant, maar als ik zie wat er van de slimmeriken van mijn klas maar door is op dat vak... ik moet daar niet eens aan beginnen.
Nu is het probleem: je hebt dat vak nodig om deeltjesfysica goed te snappen. Dus eigenlijk kan ik al niet meer doen waarvoor ik aan fysica begonnen ben. En ook andere dingen vallen wat tegen aan de richting (of aan mijzelf). Ik snap alles vrij traag, en op zich wil ik die moeite wel doen, maar het puzzelt niet zo mooi ineen door mijn traag snappen, waardoor ik het veel minder leuk vind. En ik heb heel dikwijls tijdens het leren periodes dat ik het gewoon niet meer zie zitten, omdat er meer "ik snap dit niet"-kruisjes zijn dan bladzijden die ik gedaan heb (zie mijn topics in het huiswerkforum
![Huilend of zeer droevig :cry:](./images/smilies/icon_cry.gif)
Ik zie mezelf later ook niet echt bezig met fysica. Je moet echt wel goed zijn om onderzoek te doen (wat ik wil doen, eigenlijk...), en dat ben ik niet, en voor zo ver ik mijzelf kan inschatten zal ik dat ook nooit worden. En de enige andere mogelijkheid die ik zie is les gaan geven, en dat wil ik die kinderen niet aandoen (en dat meen ik ](*,) ).
Langs de andere kant... het interesseert me wel, die fysica. Als ik het eenmaal snap is het dikwijls "wauw" en ga ik mijn ouders kei-enthousiast vertellen wat ik zojuist ontdekt heb
![Knipoog ;)](./images/smilies/icon_e_wink.gif)
Maar dan is er informatica. Ik ben al van toen ik vrij klein was (9 jaar, toen kreeg ik de oude computer van mijn ouders) vrij hard met computers bezig. Op mijn negende was dat meerdere uren prutsen (instellingen veranderen en zo) aan een computer zonder internet, op mijn twaalfde heb ik een hele cursus Visual Basic geleerd op de twee weken die ik met mijn ouders op reis was, altijd enorm geïnteresseerd geweest in wat "de computerspecialist" deed als er hier eens eentje was, ... Voor mijn ouders was het duidelijk dat ik informatica zou gaan studeren, wat ik niet gedaan heb dus. En nu heb ik daar spijt van.
Als ik opnieuw zou moeten beginnen met wat ik nu weet, dan zou ik informatica gaan doen. Probleem is wel dat ik een jaar (of toch een deel, kan waarschijnlijk wel een paar vrijstellingen krijgen) kwijt ben als ik daar nu nog aan begin, én dat ik tussen jongere mensen zit, én dat mensen gaan roddelen. En het grootste probleem: zal dat me wel genoeg interesseren...? Ik ben bang dat als ik nu verander van richting, ik blijf veranderen...
Lange tekst, ongelooflijk bedankt als je tot hier gelezen hebt!
Mijn vraag: kan er iemand me er soms een beetje uit helpen? Wie weet heeft er iemand wel een gigantisch goede vraag voor me die opeens al mijn twijfels wegneemt, of zo. Want ik zie door het bos de bomen niet meer.