Zwaartekracht op makrokosmisch niveau.

[Gelukkoos]

Ten eerste zijn er volgens mij 3 vormen van aantrekkingskracht.

1. Adhesie en cohesie.

Volgens mij valt alles aan het oppervlak van de aarde, incluus onszelf, daar ook onder.

2. Magnetisme.

Met onderandere de ferromagneten.

3. De zwaartekracht.

Bijvoorbeeld in het zonnestelsel.

Over dit laatse had ik graag iets over willen onderzoeken.

Ik ga er hier van uit dat atomaire deeltjes met een meer positieve en een meer negatieve kant hier de oorsprong van zijn.

Ik ga er ook van uit dat er gasplaneten zijn waar de atomaire deeltjes zich kunnen richten.

Dat er planeten zijn zoals de aarde, die nog voor het grootste deel vloeibaar is van binnen, en waar ook de atomen zich kunnen richten.

Dat er rotsblokken zijn die zich kunnen draaien.

Dat er bijna volledig metalen satelieten zijn, waar elektronen zich in kunnen verplaatsen.

> Het is bekent dat de maan zich steeds met dezelfde richting naar de aarde richt. De maan is zes maal kleiner als de aarde en meer afgekoelt, juist omdat hij kleiner is.

Het gedrag van de aarde kan je in mijn theorie gelijk stellen aan die van gasplaneten en de zon. Namelijk dat de deeltjes in het fluïdum zich richten naargelang de objecten die er rond draaien.

Dus stel ik hier ook dat de maan (van de aarde) die zich als een vast opbect gedraagd, zich in een toestand bevind met een vaste min -en pluspool zo gevormd in zijn geschiedenis. En dat als de maan rond de aarde draait de magmadeeltjes in het magma van de aarde, zich steeds richten met een tegengestelde pool, dan de pool van de maan die naar de aarde is gericht.

Rotsblokken zoals de Planetoïden, kunnen zich draaien om het zelfde effect te krijgen, maar dan t.o.v. de zon.

En metalen satelieten die mechanich in een vaste toestand worden gehouden verplaatsen hun electronen zodat de tegengestelde pool steeds naar de richtpool van de aarde is gericht (dus ook aantrekking).

Je ziet het dat ik gewoon met polen werk, die op atomair niveau gecreëerd zijn.

Hoe het komt dat het aard-maan-duo rond de zon draaid is volgens mij zo dat dit geheel weer op liniaer nivea met de zon,

een min-plus-min-plus-lijn of plus-min-plus-min-lijn vormt.

De gasplaneten schikken zich volgens mij ook zo vanzelf. Terwijl de planetoïden-rotsblokken zich volgens mij draaien naar de tegengestelde pool van de zon waar ze op een bepaald moment tegenover staan.

>Ik verwacht nu geen 10 op 10. Maar hoop ook zo een verklarende theorie te geven waarom de maan steeds met dezelfde kant naar de aarde is gericht.

En het al dan niet bestaan van fluïdums in ons zonnestelsel, met geladen deeltjes kan ook wel eens onder de loep worden genomen.

[Squawk]

Misschien is er een simpeler verklaring. Laten we een denkbeeldige hap uit de aarde nemen, maar we laten die hap nog wel even zitten. Je ziet dan dat die hap keurig netjes om de aarde heen draait en dat die ook aldoor met dezelfde kant op de aarde gericht blijft.

Stel nu dat die hap langzaam loskomt van de aarde. Denk je dan dat bovenstaande dan ineens anders wordt? Zou het kunnen dat de maan gewoon een hap uit de aarde is?

[Michel Uphoff]

Maar hoop ook zo een verklarende theorie te geven waarom de maan steeds met dezelfde kant naar de aarde is gericht.

Die verklaring is allang gegeven middels de wet van behoud van hoekmoment en de getijdenwerking. Daar hebben we geen mystieke zwaartekrachtpolen (of wat je dan ook probeert uit te leggen) voor nodig.

De Maan stond vroeger niet alleen veel dichter bij de Aarde, ze draaide ook sneller om haar as waardoor ze toen niet zoals nu steeds dezelfde zijde naar de Aarde keerde. In feite is door getijdenwerking en het feit dat de massa van de Maan niet gelijkmatig verdeeld is, de rotatie om haar as in de loop der miljarden jaren afgeremd totdat ze even lang duurde als haar omloop, en dus in een gesynchroniseerde rotatie terecht kwam ( KLIK ) . Dit is een prima begrepen mechanisme.

[Paul_1968]

Ik moet nog even heel goed nadenken wat je nu precies bedoelt, maar ik denk dat het belangrijk is om te weten dat het verschijnsel gravitatie en electromagnetische kracht fundamenteel niet dezelfde krachten zijn.

Dat proberen natuurkundigen nu ongeveer 400 jaar te onderbouwen.

Voor zover we nu begrijpen worden lichamen naar elkaar toe versneld in een vervormde ruimte doordat ze zelf die ruimte vervormen. Het is nog niet waargenomen dat die lichamen op het moment dat ze naar elkaar toe bewegen, zich richten met tegengestelde (electrische?) polen.

Dat zou Cavendish misschien al hebben kunnen opmerken.