DIS bestaat

[jdr]

Inderdaad, dat bedoel ik.

Al eerder heb ik de draad 'verdrongen herinneringen en ethiek' geopend, dit onderwerp sluit daar gedeeltijk op aan.

Wat betreft DIS vind ik het erg moeilijk om daar een mening over te vormen.

Het is een gevaarlijk onderwerp omdat zoals Crombag hieronder beschrijft je levens niet alleen van de patient maar ook hun omgeving totaal de vernieling in kan helpen.

Maar deze mensen gaan in een praattherapie die jaren duurt. Nog afgezien van de verklaring die ervoor wordt gegeven: ''Als jij MPS hebt, dan ben je vroeger seksueel misbruikt.'' ''Door wie dan?'' ''Wat denk je van je vader?'' Voor je het weet, stort je hele wereld in elkaar. Je moeder heeft meegedaan of moet je vader in de steek laten. Het enige wat je kunt doen is je familie de familie laten. Dat adviseert men dan ook. Een nieuwe familie zoeken. Dat zijn namelijk je lotgenoten in de praatgroep. En je nieuwe vader en moeder wordt de therapeut.

Crombag benoemt het seksuele misbruik en hier is hij nog mild mee.

DIS zou volgens de aanname in de kinderleeftijd ontstaan vanuit een lange periode van herhaaldelijke zware mishandelingen.

Het kind dissocieerd zich tijdens deze mishandelingen en zo zouden de alter-ego's ontstaan die elk een gedeeltelijke last dragen van de mishandelingen.

Voor het kind zelf blijven deze mishandelingen verborgen.

Maar wat als DIS aangepraat wordt op een scala symptomen die bij andere stoornissen horen die niet per definitie gevolg zijn van zware mishandelingen?

[Windsurfer]

Het is niet te doen daar inzake DIS een mening over te geven, omdat het slechts blijft bij veel theorievorming, maar weinig zekerheden. Over het aanpraten ervan, doe ik geen uitspraak omdat ik dat onzin vind. ik geloof namelijk niet dat je DIS kunt aanpraten.

Een gangbare theorie inzake het ontstaan van DIS is inderdaad dat het ontwikkelen van DIS komt doordat de persoon bij wijze van verdedingsmechanisme delen afsplitst. Nu is dit ook de gedachte achter dissociatie zoals die bijvoorbeeld bij traumatische gebeurtenissen plaatsvindt, dus zo gek is het idee niet.

[jdr]

Een gangbare theorie inzake het ontstaan van DIS is inderdaad dat het ontwikkelen van DIS komt doordat de persoon bij wijze van verdedingsmechanisme delen afsplitst. Nu is dit ook de gedachte achter dissociatie zoals die bijvoorbeeld bij traumatische gebeurtenissen plaatsvindt, dus zo gek is het idee niet.

Sluitend vind ik die redenatie allerminst.

Dissocieren is een afweermechanisme, maar ik zie niet de logica dat het niet gek is dat daar een alterego uit kan rollen met een eigen willetje.

Verder zijn mensen erg makkelijk wat aan te praten, zeker als ze zelf graag deze zaken willen geloven.

Dit betekent echter niet dat ze zich ook bewust zijn van hun zelfbedrog.

[Windsurfer]

Ik vind die redenatie ook niet sluitend, en dat is ie ook niet. Dissociatie is in dit geval een afweermechanisme. Voor de duidelijkheid: dat geldt niet voor alle dissociatie.

maar ik zie niet de logica dat het niet gek is dat daar een alterego uit kan rollen met een eigen willetje.

en dan zijn we weer terug bij de definitie in DSM, die het niet nodig acht dat er gelijk sprake is van twee of meer persoonlijkheden, maar dat het ook mogelijk is dat er sprake is van één persoonlijkheid, waarvan een deel of meerdere delen afgesplitst is. Zoals ik al eerder opgemerkt heb, zie ik vooral deze laatste variant, en de variant van meerdere compleet van elkaar afgesloten alter ego's vind ik meer voor hollywood.

[jdr]

maar dat het ook mogelijk is dat er sprake is van één persoonlijkheid, waarvan een deel of meerdere delen afgesplitst is.

Hoe bedoel je dit afsplitsen precies, hoe staat zo'n afgesplitst deel in verhouding tot het andere deel(en)?

Voor de duidelijkheid: dat geldt niet voor alle dissociatie.

Ik heb begrepen dat een nieuwe visie op slaap ook stelt dat slapen dissocieren is.

Verder is hypnose of trance ook een vorm van dissocieren toch?

Of bedoel je iets anders?

[Cess]

maar dat het ook mogelijk is dat er sprake is van één persoonlijkheid, waarvan een deel of meerdere delen afgesplitst is.  

Dat lijkt mij meer een kwestie van naamgeving. Als de delen afgesplitst zijn, zoals jij zegt, nou dan kom je uit bij de oernaam voor DIS: gespleten persoonlijkheid.

Het maakt voor de beleving van de patiënt geen donder uit of iemand hem vertelt dat hij meerdere persoonlijkheden in zich heeft, of dat zijn persoonlijkheid zich in delen gesplitst heeft. Lood om oud ijzer.

De gevolgen zijn hetzelfde.

Dus eigenlijk hebben we gewoon over hetzelfde, maar jij wil er geen naam aangeven die je te bizar in de oren klinkt. Imho.

Overigens: er is bij DIS altijd 1 hoofdidentiteit, en dat is de oorspronkelijke persoonlijkheid zoals ie was voor DIS. Maar ja, of dat die andere delen tot minder persoonlijkheid maakt: ik denk het niet.

[Zwarte roos]

Ik twijfel er helemaal niet aan. Ik ben ervan overtuigd dat het wel bestaat (heb ik dat ook alvast verklapt). Maar de diagnose is nog steeds controversieel, ook in de psychologische wetenschap!

Om een reden die ik hier al vaak terug heb zien komen: het is verdomd moeilijk deze stoornis (of welk woord je liever hebt) wetenschappelijk te bewijzen.

Daarom was ik benieuwd naar jullie meningen.

Het klopt dat er controverse is rond de dissociatieve stoornissen, maar dat heeft niets te maken met het feit dat je deze kunt bewijzen of niet.

De aanwezigheid van een psychische stoornis kan je nl. zelden (of niet) echt zwart op wit bewijzen, je kan nl. niet in iemands' hoofd gaan kruipen, en kijken wat hij nu echt voelt enzo ... maar je kan er wel een zo goed mogelijk beeld van proberen te krijgen door interviews, observaties, testen, ... maar dan nog kan het zijn dat de persoon een ander beeld geeft van zichzelf om daar bepaalde voordelen uit te halen bv. het trekken van een invaliditeitsuitkering, opgenomen worden of niet, toerekeningsvatbaar verklaart worden of niet, ...

Om dat laatste gaat nu net de controverse; men is bang dat mensen (vooral mensen die kennis hebben van de psychologi(sche verschijnselen die gepaard gaan met dis) gaan doen alsof ze dit hebben, waardoor ze ontoerekeningsvatbaar verklaard worden ook al hebben ze zware feiten gepleegd, want ze zijn immers ziek en waren op dat moment niet zichzelf, het 'perfecte alibi' dus.

Maar verder wordt er niet echt getwijfeld aan het bestaan van de stoornis, zeker niet omdat ze niet te bewijzen is want wat iemand voelt of denkt of zegt te denken blijft subjectief, en net daarom gaat het in de psychologie.

[Cess]

je hebt gedeeltelijk gelijk zwarte roos: die factor speelt wel mee. Die factor is er voor meerdere stoornissen. Maar ter vergelijking: psychotische stoornissen zijn daar een belangrijk voorbeeld van, de vraag is steeds of iemand die tijdens een psychose een misdaad pleegt nog steeds als verantwoordelijk kan worden gezien? Overigens heb je hetzelfde bij een geestelijke handicap.

Toch wordt er aan die diagnoses niet getwijfeld! Schizofrenie is een diagnose die bij niemand (meer) opzien baart.

Waarom dan wel DIS in dit opzicht?

Daar zit toch meer achter, en dat is het gene wat ik genoemd heb. (nl dat het idee van 2 persoonlijkheden of meer in 1 lijf niet voor te stellen is. en waar je niet bij kan met je verstand, dat wil je niet accepteren) getuige ook de vele bezwaren die op dit topic gequote zijn.

In geen van die artikelen heb ik nog iemand de link zien leggen tussen DIS en criminaliteit.

(overigens zijn verhalen van DIS-ers die strafbare feiten plegen mij onbekend, in schizofrenie en aanverwante psychotische stoornissen is dit een´algemener´ beeld.)

[Windsurfer]

maar dat het ook mogelijk is dat er sprake is van één persoonlijkheid, waarvan een deel of meerdere delen afgesplitst is.  

Dat lijkt mij meer een kwestie van naamgeving. Als de delen afgesplitst zijn, zoals jij zegt, nou dan kom je uit bij de oernaam voor DIS: gespleten persoonlijkheid.

Het maakt voor de beleving van de patiënt geen donder uit of iemand hem vertelt dat hij meerdere persoonlijkheden in zich heeft, of dat zijn persoonlijkheid zich in delen gesplitst heeft. Lood om oud ijzer.

De gevolgen zijn hetzelfde.

Dus eigenlijk hebben we gewoon over hetzelfde, maar jij wil er geen naam aangeven die je te bizar in de oren klinkt. Imho.

Overigens: er is bij DIS altijd 1 hoofdidentiteit, en dat is de oorspronkelijke persoonlijkheid zoals ie was voor DIS. Maar ja, of dat die andere delen tot minder persoonlijkheid maakt: ik denk het niet.

ik moet mezelf blijkbaar steeds blijven herhalen... het maakt wel uit, want het is gewoon iets anders.

[ConocimientA]

Het hangt er denk ik ook een beetje vanaf hoe je persoonlijkheid definieert en dan kom je bij het telkens terugkerende nature-nurture vraagstuk uit. Ga je ervan uit dat de persoonlijkheid is aangeboren, dan zul je eerder overtuigd zijn dat iedereen maar één persoonlijkheid heeft, waarvan bij extreme omstandigheden delen kunnen worden afgesplitst die in die omstandigheden het best niet op de voorgrond staan. Wanneer je ervan uitgaat dat jouw persoonlijkheid je wordt gegeven door je omgeving (boeddhisten gaan hier in heel extreme mate vanuit) dan zul je gemakkelijker overtuigd zijn van de mogelijkheid dat één individu meerdere persoonlijkheden ontwikkelt. De werkelijkheid zal, zoals meestal, waarschijnlijk ergens in het midden liggen.

Dat therapeuten de heel extreme variant, waarbij twee persoonlijkheden of persoonlijkheidsdelen zelfs in spraak of handschrift van elkaar verschillen (ook ik heb dat wel eens ergens gelezen) zo weinig tegenkomen, is niet zo vreemd. MPS op zich komt al heel weinig voor en net als met alles zullen de heel extreme vormen ervan dus zelfs nog minder voorkomen.

Het valt me op dat de DSM hier zo vaak als feitenboek wordt gebruikt. In werkelijkheid verschilt de DSM echter niet zo heel veel van de bijbel. Het bevat een heleboel informatie dat is opgeschreven door mensen en dus niet geheel vrij is van subjectiviteit en bovendien enige vrijheid geeft voor persoonlijke interpretatie door de lezer. Het zijn geen meetbare feiten zoals je die kunt vinden bij somatische aandoeningen, maar verzamelingen symptomen die vaak tegelijkertijd worden waargenomen en waaraan een naam werd gegeven. Het is een heel handig hulpmiddel en door de verplichte aanlevering van cliëntgegevens aan het DBC Informatie Systeem (DIS, erg ironisch dat het dezelfde afkorting heeft) moet je de mensen wel in één van de hokjes stoppen, maar wanneer je te rigide vasthoudt aan die hokjes ga je volgens mij volkomen voorbij aan de individualiteit van de cliënten. De ene psychoot is de andere niet.

[Windsurfer]

Het hangt er denk ik ook een beetje vanaf hoe je persoonlijkheid definieert en dan kom je bij het telkens terugkerende nature-nurture vraagstuk uit. Ga je ervan uit dat de persoonlijkheid is aangeboren, dan zul je eerder overtuigd zijn dat iedereen maar één persoonlijkheid heeft, waarvan bij extreme omstandigheden delen kunnen worden afgesplitst die in die omstandigheden het best niet op de voorgrond staan. Wanneer je ervan uitgaat dat jouw persoonlijkheid je wordt gegeven door je omgeving (boeddhisten gaan hier in heel extreme mate vanuit) dan zul je gemakkelijker overtuigd zijn van de mogelijkheid dat één individu meerdere persoonlijkheden ontwikkelt. De werkelijkheid zal, zoals meestal, waarschijnlijk ergens in het midden liggen.

Dat therapeuten de heel extreme variant, waarbij twee persoonlijkheden of persoonlijkheidsdelen zelfs in spraak of handschrift van elkaar verschillen (ook ik heb dat wel eens ergens gelezen) zo weinig tegenkomen, is niet zo vreemd. MPS op zich komt al heel weinig voor en net als met alles zullen de heel extreme vormen ervan dus zelfs nog minder voorkomen.

Het valt me op dat de DSM hier zo vaak als feitenboek wordt gebruikt. In werkelijkheid verschilt de DSM echter niet zo heel veel van de bijbel. Het bevat een heleboel informatie dat is opgeschreven door mensen en dus niet geheel vrij is van subjectiviteit en bovendien enige vrijheid geeft voor persoonlijke interpretatie door de lezer. Het zijn geen meetbare feiten zoals je die kunt vinden bij somatische aandoeningen, maar verzamelingen symptomen die vaak tegelijkertijd worden waargenomen en waaraan een naam werd gegeven. Het is een heel handig hulpmiddel en door de verplichte aanlevering van cliëntgegevens aan het DBC Informatie Systeem (DIS, erg ironisch dat het dezelfde afkorting heeft) moet je de mensen wel in één van de hokjes stoppen, maar wanneer je te rigide vasthoudt aan die hokjes ga je volgens mij volkomen voorbij aan de individualiteit van de cliënten. De ene psychoot is de andere niet.

dat soort verhalen als zouden er verschillende handschriften aan de orde zijn, lijken mij toch echt broodje aap, sensatieverhalen.

Over de DSM, de DSM is een opsomming van stoornissen op basis van empirie. Op zich bevat deze objectief vast te stellen stoornissen. Maar altijd is er de interpretatie van het algemeen kader naar het specifiek individueel kader. Ik vind niet de de DSM als een bijbel wordt gezien, integendeel zelfs. De DSM reduceert de persoonlijke problematieken omdat het een model is, en zeer veel diagnostische overwegingen staan er uberhaupt niet in.

Overigens is een psychoot weer wat anders, maar ik denk ook niet dat je het aldus bedoelt. groeten,

[ConocimientA]

Dat van die psychoot bedoelde ik inderdaad bij wijze van spreken.

Op de DSM kan ik hier misschien beter niet verder ingaan. Ik zou er een hele discussie over kunnen voeren, maar die zou weinig te maken hebben met het onderwerp van dit topic.

Ik heb zo'n 'broodje aap verhaal' gevonden over verschillende handschriften bij mensen met DIS. Ik heb geen idee hoe betrouwbaar het tijdschrift is waarin het werd gepubliceerd, maar ik wilde het jullie niet onthouden.

http://www.michbar.org/journal/pdf/pdf4article503.pdf

[ConocimientA]

En nog een artikeltje waarin op pagina 3 uitspraken worden gedaan over het voorkomen van verschillen in handschrift.

https://scholarsbank.uoregon.edu/dspace/bit...s_1_1_5_OCR.pdf

[Windsurfer]

Dat van die psychoot bedoelde ik inderdaad bij wijze van spreken.

Op de DSM kan ik hier misschien beter niet verder ingaan. Ik zou er een hele discussie over kunnen voeren, maar die zou weinig te maken hebben met het onderwerp van dit topic.

Ik heb zo'n 'broodje aap verhaal'    gevonden over verschillende handschriften bij mensen met DIS. Ik heb geen idee hoe betrouwbaar het tijdschrift is waarin het werd gepubliceerd, maar ik wilde het jullie niet onthouden.

http://www.michbar.org/journal/pdf/pdf4article503.pdf

ik word nu wel nieuwsgierig mbt je opmerking inzake de DSM... misschien iets voor een ander topic?

tja, dat soort artikelen ken ik wel, maar het ontbreekt aan structureel methodologisch goed onderbouwd onderzoek. ten minste, voor zover ik kan nagaan.

[Veertje]

ik word nu wel nieuwsgierig mbt je opmerking inzake de DSM...   misschien iets voor een ander topic?

Hier sluit ik me volledig bij aan.