Afgelopen week publiceerde de Volkskrant over de honderden Nederlands wetenschappers die publiceren in bekende neptijdschriften. Dit blijkt uit een inventarisatie van het internationale journalistieke onderzoekscollectief ICIJ dat eerder de befaamde Panama Papers publiceerde, miljoenen vertrouwelijke documenten over de internationale belastingvlucht.
Door de Volkskrant in de inleiding pakkend samengevat als: "Honderden Nederlandse academici hebben de laatste jaren wetenschappelijke artikelen gepubliceerd in bekende neptijdschriften. Zulke rooftijdschriften publiceren tegen forse betaling ingezonden artikelen, zonder enige kwaliteitsbeoordeling. De auteurs betalen honderden dollars voor publicatie."
Ik las het artikel naar aanleiding van de column van Rosanne Hertzberger in NRC - De echte roof in de wetenschap - waarin ze een neptijdschrift probeert te definiëren en eigenlijk ook weer uitkomt bij de uitgeverijen. In Nederland betalen de universiteiten in 2018 gezamenlijk ruim 12 miljoen euro aan Elsevier voor ongelimiteerd toegang tot hun publicaties. En omdat Open Access vaak een subsidie-vereiste is wordt er vaak ook weer flink betaald om te kunnen publiceren.
Een slecht systeem, maar hebben we (al) iets beters?
Ik las recentelijk een oproep van een wetenschapper, die door veel anderen ondersteund werd, om vooral auteurs te mailen, die over het algemeen graag een kopie van hun publicatie toesturen. Wellicht ook een toevoeging op WSF, bij een verwijzing naar een publicatie die uitermate relevant is voor de discussie even een kopietje proberen te regelen. Wetenschap delen blijft toch het belangrijkst!